Bali en de volgende bestemming!!!

Goedenavond vanuit Vietnam!

Je leest het goed! Ik heb Bali na 3 weken moeten verlaten en zit momenteel in een slaapbus onderweg naar Ha Giang in Vietnam om een driedaagse motortour te doen door de bergen! Ik heb al een tijd niets meer geschreven en daarom wil ik jullie graag vertellen wat ik allemaal heb meegemaakt de afgelopen tijd op mijn reis!

De vorige blog sloot ik af na mijn eerste dag op Bali. De eerste dagen van het avontuur stonden vooral nog in het teken van het afronden van mijn tentamens van de universiteit in Korea. Ik had namelijk nog twee tentamens te maken om het semester af te ronden. Het leren voor deze tentamens deed ik dan ook in mijn net wat te onhygiënisch en goedkope AirBnB, maar hey, dat is de ervaring toch? Ik betrapte mijzelf er dan ook nog af en toe op dat ik dan tijdens zonsondergang toch mijn gehuurde scootertje pakte, om met een biertje op het strand te genieten van het uitzicht en van de simpele gedachte; ik ben op Bali!!

Het laatste tentamen had ik om 06.00 Balinese tijd, nadat ik deze had gemaakt, had ik afgesproken met Ilse, een meisje uit Gelderland die ik een paar dagen daarvoor had leren kennen. Ik zou met haar naar een waterval toe gaan op ongeveer een uur rijden. Het was prachtig om voor het eerst zo door die natuur en de rijstvelden te rijden! Eenmaal aangekomen bij de waterval realiseerde ik me wel hoe erg het toerisme speelt op Bali. Het is hartstikke mooi, maar op heel veel plekken waar je komt staat er altijd wel voor een moment een toerist voor je neus, omdat zijn/haar partner foto’s van hem moet maken. Ik vind het altijd lekker om gewoon te zitten en een beetje te kijken naar zo’n natuurverschijnsel, maar iedereen zo lekker zijn ding ?. Het begon bij deze waterval uit het niets ontzettend hard te regenen! Deze Balinese regen is zo intens, dat we maar ergens probeerden te schuilen. Ik had echter wel een probleem, want ik had afgesproken om naar Roel en Fred te gaan, om daar een week te verblijven. Nadat de regen was gestopt ging ik dan zo snel mogelijk weer naar de Airbnb om mijn backpack op te halen, zodat ik daarna op weg kon naar Roel en Fred, dit was een tocht van bijna 1.5 uur.

Het was ontzettend mooi, de warme wind op je gezicht, al dat gekke verkeer om je heen en het gevoel van vrijheid op zo’n scootertje; HEERLIJK! Ik heb dan ook wel een klein tussenstopje gemaakt om even rustig om mij heen te kijken en om een praatje te maken met een Balinees die langs de weg stond.

Roel en Fred zijn vrienden van de familie, die ik al ken zolang ik kan herinneren. Zij wonen al een geruime tijd op Bali op een prachtige plek en ik was dan ook ontzettend benieuwd om dit eindelijk met eigen ogen te zien! Ik vond het zo leuk toen ik hen zag en we gingen meteen naar Vincent’s toe, het restaurant wat zij hebben op Bali. Daar merkte ik meteen al dat ik helemaal op mijn gemak was. Een heerlijk restaurant en goed gezelschap. Ondanks dat ik Roel en Fred al lang ken, merkte ik dat er nog zoveel dingen waren die ik eigenlijk niet van hun wist. Dit zorgde dan ook gedurende de hele week voor veel grappige, maar vooral uiterst interessante gesprekken. Ik heb de hele week mijn ogen uitgekeken en genoten van het leven wat zij leiden op Bali. Eerst vond ik het lastig te begrijpen; ‘’wat moet je nou op zo’n eiland?’’ Maar nu begrijp ik het, zij hebben het leven écht uitgespeeld vind ik.

Naast de prachtige zonsondergangen die ik heb gezien vanuit hun huis, heb ik in de buurt op een voetbalveldje zonder gras ook nog met een aantal Balinese jongens gevoetbald. Ik reed langs op de scooter en had zoiets van; Fuck it, waarom ook niet?Ik trok dan ook mijn schoenen uit en uiteindelijk stond ik op een voetbalveldje met 20 kleine mannetjes om me heen, wat was dat leuk om te doen! Wat ik ook niet meer ga vergeten is de hike die ik met Roel heb gedaan voor de prachtige natuur om daarna uit te komen bij één van de twee overgebleven traditionele dorpen die nog op Bali over zijn. Dit was echt een shock voor mij om te zien hoe die mensen daar nog leefden en wat voor gebruiken daar nog steeds in leven waren. Roel vertelde hier mij veel over en hoe ook hij bij een aantal gelegenheden en evenementen aanwezig was.

Een andere dag ging ik samen met Fred naar een waterval toe, om daarna over een glazen brug te lopen, wat boven een ravijn hangt. Dit was een gezellig uitje, wat op een grappige manier werd afgesloten. Er waren muziekboxen geïnstalleerd die een geluid maakten van brekend glas, dit hadden wij niet door en moest Fred zich erg snel vastpakken aan de railing, om later te realiseren dat het geluid niet echt van het glas kwam, we kwamen niet bij van het lachen.

Na deze week van chillen, activiteiten en goeie gesprekken bij Roel en Fred, was het tijd om hen te verlaten. Het was geweldig en daar wil ik hen (?) nogmaals voor bedanken. Het was tijd om mijn maatje Kiet op te halen van het vliegveld! Dit deed ik samen met Sar, de meneer die werkte bij mijn eerste AirBnB. We haalden Kiet op en besloten om daarna nog een paar biertjes te doen bij de AirBnB, om zo de backpackreis goed in te luiden. Daarna pakten we de scooter naar Canggu waar ons hostel was en gingen we naar bed om 04.00.

De eerste dag werden we wakker, en was het weer tijd om naar een waterval te gaan! We gingen beiden op onze eigen scooters onderweg en het was erg bijzonder om dan in een keer naast je maatje op Bali te rijden, zij aan zij, als een stel wereldveroveraars. Het was de hoogste waterval op Bali en we besloten er dan ook een klein duikje te nemen, wat een kracht komt er van dat water af zeg! Na de waterval kwamen een restaurantje tegen, wat helemaal leeg zat, maar er wel heel gezellig uit zag! We dronken hier een biertje en besloten dan ook nog wat langer te blijven, omdat het begon te regenen. Hier kwamen wij ineens een bekende Nederlander tegen die ook aan het reizen was door Azië en hebben een tijd gezeten. Nadat het maar niet stopte met regenen, besloten wij dan ook maar om alsnog door de regen naar ons hostel in Canggu te gaan, wat nog een flinke trip was door hels weer! Kiet was dan ook gevallen door de gladheid van de weg en het slechte wegdek, maar is er met alleen een paar schrammetjes en een bloedende knie goed vanaf gekomen.

De volgende dag was het kerst! We hadden een plan gemaakt om in het hostel te blijven en kerst te vieren met alle mensen die daar verbleven, om de volgende ochtend vroeg de boot te pakken naar Nusa Penida, een eiland niet ver van Bali vandaan. De kerstviering was gezellig, veel spelletjes en wij hebben zelfs allebei een shirt gewonnen van het surfhostel! We hebben bijna de hele avond gepraat met Liam, een 26-jarige Engelse jongen die ook door Azië aan het reizen was. Wij hebben daarna dan ook een drankje met hem gedaan bij een andere bar in Canggu.

De volgende dag begon erg vroeg, om 06.00 om precies te zijn. Wij hadden boottickets gekocht bij een boot bedrijf waar later van werd gezegd dat het al 5 jaar niet meer bestond. We wisten niet waar we naartoe moesten en het begon ook nog eens keihard te regenen, wat een drama! De eerste dag op Nusa Penida hebben wij dan ook vooral in een barretje besteed in de regen, om in de avond een drankje te doen met mensen die wij nog van het hostel kenden in Canggu, die ook naar Nusa Penida waren gegaan. Dit was erg gezellig en de nodige biertjes vloeiden dan ook rijkelijk.

Na de 3 dagen op Nusa Penida waarin we veel van het eiland hebben gezien, waaronder de toeristische en minder toeristische attracties, was het weer tijd om terug te gaan naar Bali. We hadden kort daarvoor besloten om maar naar Ubud toe te gaan, dus daar gingen we dan. Op naar het hostel van 5€ per nacht. We hebben in Ubud apen gezien en we zijn ook naar de rijstterrassen geweest. We waren ook naar een mooie waterval geweest, of althans dat probeerden wij. Het begon weer ontzettend hard te regenen en uiteindelijk zien we niet verder gekomen dan het restaurant bij de ingang. We wisten dan ook allebei niet, na 6 jaar samen aardrijkskunde te hebben gevolgd op de middelbare school, dat in december het regenseizoen is in het deel van de wereld waar wij verbleven.

Na het hostel in Ubud verbleven wij een nachtje in een homestay op het platteland, met een Balinese familie dus. Deze mensen waren erg vriendelijk en behulpzaam, maar het de plek waar zij leefden zag er ontzettend armoedig uit. De plek waar wij sliepen was prima, maar hun leefomgeving was iets waar je zelf niet in wilt zitten. Desondanks waren de mensen erg blij en gelukkig, iets waar menig persoon veel van kan leren! Na het verblijf in de homestay besloten wij voor 1 nacht terug te gaan naar Ubud, zodat we dichter waren bij Canggu, waar we voor onze laatste nacht en tevens oudejaarsdag verbleven. We gingen nog even langs de rijstterrassen om wat te eten en toen de rekening kwam hadden wij niet meer genoeg geld, dus ging ik even pinnen.

Nu komt het; eenmaal aangekomen bij de ATM merk ik dat ik mijn Nederlandse bankpas niet meer bij mij heb, dit is erg vervelend, maar niet het einde van de wereld, aangezien ik nog een Spaanse pas had waar ik internationaal mee kon pinnen. Ik pin met deze pas dan ook het nodige geld en ga terug naar het restaurant om Kiet te vertellen wat ik net heb gerealiseerd. Ik vertel dat het geen drama is aangezien ik mijn Spaanse pas heb en terwijl ik deze probeer te laten zien merk ik dat ook deze niet meer in mijn portemonnee zit; IN DE ATM LATEN ZITTEN! Wat ontzettend dom van mij! Ik was erg aan het stressen en probeerde met de telefoon van een willekeurige Balinees de bank te bellen waar ik pinde, maar deze nam mijn telefoontje niet op. Ik ben toen naar de bank geraasd op de scooter maar zij waren al eerder gesloten vanwege de corona maatregelen; sta ik daar dan! Ik was ontzettend boos op mezelf maar wat kan je er nog aan doen? De bank zou pas weer open gaan op maandag, wanneer ik alweer in Vietnam zou zitten. Ik ben toen samen met Kiet bij een terras gaan zitten, we hebben er om gelachen en hebben lekker geouwehoerd met z’n tweeën. Waar maak ik me druk om? Ik zit op Bali, ik heb nog een reis van een maand door Azie te gaan en dat geld kunnen we via Kiet wel uit andere ATM’s tevoorschijn halen. Het bier is koud, het is lekker weer, laten we er toch nou maar van genieten. Sidenote voor mijn ouders; Sorry, hahahah.

Die avond heb ik samen met Kiet op het balkonnetje in ons AirBnB gezeten, naar onze favoriete muziek geluisterd en lekker slap gepraat over van alles en nog wat. Het jaar is bijna voorbij en dat gaan we goed afsluiten! Dit zouden we doen in Canggu en dus gingen we daar dan ook naartoe de volgende dag. We hebben dan ook nog even snel een surfsessie meegepakt op de laatste dag van het jaar en hebben een biertje gedaan onder het genot van de laatste zonsondergang. Daarna maakten wij ons klaar om uit te gaan bij La Brisa in Bali, een van de meest bekende beachclubs. Dit was gekkenhuis! Het was ontzettend gezellig en we hebben veel mensen leren kennen. Om 12 uur sta je daar dan met je maatje van de middelbare school, nieuwjaar op Bali! De avond was nog jong en we hebben optimaal genoten.

Met de nodige moeite hebben wij toen op moeten staan om 11 uur om op tijd uit te checken uit het laatste hostel van Bali. We hebben die ochtend ontbeten als koningen om daarna de scooters af te zetten en een taxi te pakken richting de airport. Alles liep voorspoedig ondanks dat we in een erg klein vliegtuig zaten met weinig ruimte. Eenmaal aangekomen in Hanoi hadden wij een taxi gepakt naar ons 5-minuten daarvoor geboekte hostel en we waren onderweg om Vietnam onveilig te maken! Echter gooide mijn Bali Belly roet in het eten en voelde ik mij in de taxi erg slecht. Die avond heb ik dan ook slecht geslapen, omdat ik mij erg ziek voelde. Dit zorgde dan ook voor een valse start van ons avontuur in Vietnam. We hebben de eerste dag wel veel rondgelopen maar de rare geurtjes hier op straat zorgden er niet voor dat ik mij beter ging voelen. Ik had dan ook die dag niks gegeten. Gelukkig ging het op het einde van de avond veel beter en heb ik vannacht dan ook goed uitgerust om vandaag te genieten van onze laatste dag in Hanoi!

We zijn naar het mausoleum geweest waar het gebalsemde lichaam van Ho Chi Minh ligt en hebben ‘Ome Ho’ dan ook écht zien liggen! Daarna zijn we naar Old Quarter gegaan om een neppe North Face jas te kopen en te genieten van het sfeertje wat de stad te bieden heeft! Voor wat ik heb gezien ben ik erg onder de indruk. Hanoi lijkt erg op Korea, alleen dan vele malen gezelliger. Veel meer terrasjes en veel meer sfeer op straat.

We wisten van tevoren al dat we de Ha Giang loop wilden gaan doen, een motortour door de bergen van Noord-Vietnam. Dit doen wij met een groep van 15 mensen, nadat we de reis hebben geboekt bij een hostel. Het zullen 3 dagen zijn van authentieke Vietnamese cultuur, prachtige natuur en hopelijk heel veel goede herinneringen!

Hierbij sluit ik dit verhaal dan ook af, ik zal een kleine update schrijven na deze motortoer. Voor de mensen die snel bezorgd zijn; ik rij zelf op de scooter, dus geen zorgen, hahaha. Voor de rest weten wij eigenlijk nog niet wat de planning is voor na de 3 dagen die de Ha Giang loop in beslag neemt, misschien naar Hoi An, misschien naar Ho Chi Minh, of misschien wel Thailand of Cambodja. Who knows, we doen lekker waar we zin in hebben. Nu kan het nog en we nemen het ervan.

Ciao en besitos,

Joost

P.S. Ik lig nu lang uit in de nachtbus in the middle of nowhere, dus het uploaden van foto’s gaat nog wat lastig, de foto’s van dit verhaal en van het vorige verhaal hebben jullie nog van me tegoed <3

It's a wrap!

Goeiemiddag! Dat is een lange tijd geleden geweest!

Het heeft lang geduurd voordat ik weer een blog voor jullie heb geschreven, maar dat heeft natuurlijk wel zo z’n redenen! Wat een tijd is het geweest. Ik kan alvast verklappen dat ik Zuid-Korea achter mij heb gelaten en dit verhaal nu schrijf vanuit een zonnig en warm Bali! Wat is er allemaal gebeurd de afgelopen tijd?

De vorige blog was eind oktober geschreven. Net na het schrijven had ik meteen de bus gepakt naar Seoul, want de ‘Universiteitsspelen’ van Seoul zouden zijn. Dit zijn de twee grootste universiteiten van Seoul, die in verschillende sporten tegen elkaar spelen, iets wat als erg belangrijk wordt beschouwd door hun medestudenten. Stadions vol en iedereen aan het juichen voor zijn/haar team! Het zou een onvergetelijk weekend worden, dat was uiteindelijk ook zo, maar vooral door het tragische incident in Itaewon met halloween. Gelukkig ben ik ongedeerd gebleven, net als al mijn vrienden in Seoul, maar het was erg verdrietig en iedereen zat er de volgende dag wel even doorheen.

Na dit weekend moest er weer naar de universiteit gegaan worden, gelukkig zou ik de tentamens pas in december hebben, dus ik kon lekker doen wat ik niet laten kon. Lekker uiteten en genieten van de laatste tijd die was aangebroken in Daejeon! Dit deed ik door een hike te doen, op een uurtje van de stad. Ontzettend gaaf, met een beweegbare brug die over een vallei heen gaat, wat een hoogte! Het was prachtig weer, ontzettend helder en we waren met leuke mensen op stap. De zonsondergang die daarop volgde was dan ook onvergetelijk.

Het leven was heerlijk rustig; de universiteit vroeg niet om teveel inspanning en ik deed lekker mijn eigen ding, al was de groep het daar niet altijd mee eens. Dan ging ik lekker in m’n eentje het plan uitvoeren, niemand pakt mij dat meer af ?. Ondertussen moest ik ook gaan beginnen met een reis te gaan plannen, want familie de Jong zou 13 november aankomen! Dit is uiteindelijk dan ook een ontzettend gezellige trip geworden.

Als verrassing stond ik ze op te wachten op het vliegveld in Incheon, terwijl ik van tevoren had gezegd dat ik druk zou zijn, dus door omstandigheden in Daejeon moest blijven. Het was dan ook erg apart om iedereen weer te zien, daar komt natuurlijk bovenop dat het ook nog eens in Zuid-Korea is! De eerste nacht spendeerden wij in Daejeon, zodat iedereen kon zien in wat voor wereld hub ik leef (not). Ze vonden het wel grappig, omdat er weinig te doen is in Daejeon. Desondanks waren we naar een voedselmarkt gegaan, en nog naar wat andere toeristische attracties. We waren ook bij mijn appartementje langs geweest, dit was voor mij echt super raar om iedereen daar te zien, alsof we met z’n allen in Moraira zaten. Aan het Koreaanse bier en rijstdriehoekjes eten, je kon mij niet blijer maken met dit gezelschap. De volgende dag had ik voorgesteld om een wandeling te doen, dit bleek net even wat langer te duren dan gewild en dat heb ik dan ook geweten, haha. Met de kabelbaan terug want we moesten in de avond vanuit Cheongju een vlucht pakken naar de volgende bestemming!

Jeju Island! Toeristische trekpleister van Zuid-Korea, deze plek mochten we niet overslaan. We hadden een ontzettend fijn huisje en de activiteiten waren ook ontzettend leuk! Speciaal bier drinken, naar een niet al te hygiënische vismarkt en watervallen bekijken om de avond af te sluiten met convenience store eten, de perfecte Koreaanse dag voor familie de Jong! De volgende dag wilden we naar Udo toe, een eiland waar ik eerder in de blog ook over had geschreven. Ook hier hebben wij met de fietsen gereden en het was goed weer, ondanks dat we al natuurlijk in het begin van de winter zaten! We zijn ook naar de theevelden geweest en een grot ingegaan, kortom had Jeju ons zeer goed behandeld!

Daarna stond Busan op de planning, ook hier weer een fijn appartement, met een onvergetelijk uitzicht over de stad; het was geweldig! We hebben een expres-tour gedaan door Busan met z’n zessen; rondlopen en interactie met de Koreanen, ondanks dat ze gebrekkig Engels spraken kon je wel zien dat ze voor m’n moeder en Quirine zich wel wilden inspannen! Hhahaha. De avond was afgesloten in een van de bekendste wijken, met een prachtig strand; Haeundau beach. Hier hebben wij gefrituurde kip gegeten in een bar, om uiteindelijk te dineren aan een sushi band.

De laatste bestemming was natuurlijk; Seoul! Het belangrijkste voor mij deze dagen was natuurlijk de 60^ste verjaardag van mijn vader, maar eerst moesten er nog wat activiteiten gedaan worden in de stad en de omgeving. Zo zijn wij een dag naar de DMZ gegaan, om door Noord-Koreaanse tunnels te lopen en een blik van het Noord-Koreaanse land mee te pikken. Ook hebben wij de Seoul tower mogen bewonderen, net zoals de Lotte tower. Het is ietwat toeristisch voor de familie en erg tegenstrijdig met hoe wij normaal vakantie vieren, maar de mooie plekken van Seoul zitten nou eenmaal vol met buitenlanders! Het hotel zat midden in het centrum van de stad en daarom waren wij dan ook erg mobiel. Ik denk dat iedereen wel heeft gezien hoe oneindig groot de stad daadwerkelijk is en ook begrijpt waarom ik zo vaak naar Seoul ben gegaan, als je het vergelijkt met Daejeon.

De avond van de verjaardag van mijn vader zijn wij naar het 2-michelin sterren restaurant Alla Prima gegaan. Dit restaurant zit in de wijk Gangnam, een plek met veel moderne gebouwen en veel hoge en vooral grote schermen. Het eten was magnifiek, net als de hele ervaring die avond. Ik hoef er niet teveel over te zeggen, het was gewoon simpelweg onvergetelijk en geweldig. Daarna zijn wij nog naar Itaewon gegaan, om naar het memoriam te gaan wat er momenteel is gemaakt.

De laatste dag was ondertussen al aangebroken en na nog meer activiteiten en tijd samen, was dan het moment aangebroken voor vaarwel. Quirine, Floris en Stijn vroeg in de ochtend weg en ik om 8.30 de trein gepakt naar de universiteit voor wat officieel de laatste weken zouden zijn!

Ik had ondertussen veel zin om Zuid-Korea te verlaten, wetende wat voor ontzettend gave trip ik ga maken door de rest van Azië. Vooral na het afscheid met de familie was het voor mij wel mooi geweest. De gedachtegang was dan dus ook, tentamens maken en gaan! Eerst nog een dagje naar Seoul om met de Portugezen te spenderen om vervolgens keihard voor de tentamens te gaan. Op deze dag hebben wij de beste hike gedaan die ik tot nu toe in Zuid-Korea heb mogen doen. Het was zelfs zo mooi, dat ik besloot om op mijn laatste dag in het land terug te komen, hierover later meer…

Het was flink blokken in de bibliotheek, druk bezig met tentamens en ook met groepsopdrachten, die ik uiteindelijk in mijn eentje in elkaar heb geflanst. Het niveau van de andere internationale studenten van Solbridge is iets wat ik absoluut niet ga missen. De laatste dag in Daejeon was aangebroken en dit vierden wij dan ook met een diner, waar alle Spanjaarden bij aanwezig waren. Ik ben de volgende ochtend naar Seoul gegaan om daar de laatste dagen in Korea te spenderen! Het belangrijkste van dit weekend was voor mij om nog een keer de mooiste hike van Korea te doen; de Bukhansan berg. Bovenop heb je een soort gevoel alsof je letterlijk midden in de stad staat, en over alles uitkijkt, terwijl in je rug de zon rustig ondergaat. De eerste keer dat ik deze deed, was het ontzettend koud en waren we slecht voorbereid, geen jas, korte mouwen, geen water, maar gelukkig wel een paar biertjes! Mijn afscheid met Korea moest dus beter, dus van tevoren hadden Gonçalo en ik genoeg eten gekocht, tonic voor de Gin en een aantal biertjes, het moest een onvergetelijke zonsondergang worden. We waren in totaal met 5 mensen en het was erg bijzonder. Allereerst omdat het tot mij doordrong dat het avontuur echt was afgelopen, maar vooral omdat ik écht trots was, op mijzelf en op de rest.

Ik zou absoluut niks veranderen aan de hele ervaring die ik heb mogen beleven in Zuid-Korea, het was onvergetelijk. De plekken die ik heb mogen zien, het aantal keren dat ik heb moeten lachen tot huilen aan toe door de klungeligheid van Koreanen, maar misschien wel vooral door de bijzondere vriendschappen die ik meeneem uit dit land. Vriendschappen die kort zijn, maar heel erg waardevol zijn geworden in deze periode. Vriendschappen die ik koste wat kost niet wil verliezen, maar waarvan je ook weet dat dat onmogelijk is als het zo goed klikt tussen mensen. Ik heb op 11 december ’22 Korea verlaten met een lach en een traan, het is een leerzame ervaring geweest waarvan ik zowel de positieve en negatieve punten meeneem naar mijn leven in Valencia.

Dit duurt gelukkig wel nog even, omdat ik een vliegtuig naar Bali heb gepakt en hier de eerste dag er al op heb zitten. Gisteravond na aankomst in mijn AirBnB ben ik vrienden geworden met een 40-jarige werknemen die oorspronkelijk uit Oost-Timor komt. Hier heb ik tot 04.00 Bintangetjes mee zitten drinken. Vandaag heb ik dan ook meteen een scooter gehuurd om een eiland te verkennen. Ik ben net terug gekomen en schrijf dit verhaal dan ook onder een door de zonsondergang prachtig gekleurde lucht. Het leven is goed en ik weet zeker dat het nóg beter gaat worden!

Het gaat jullie goed daar in de kou ?,

Besitos,

Joost

Wat een maand! Verliefd geworden?

Hey Hallo daar!

Het heeft even geduurd, vrijwel een hele maand voordat ik weer een verhaal voor je heb kunnen schrijven. Zo lang zelfs, dat ik even niet meer wist waar ik was gebleven de laatste keer. Dit heeft natuurlijk zijn redenen, allereerst dat ik ontzettend veel activiteiten in de planning had staan, maar vooral omdat ik erg druk was met studeren voor mijn Midterm-examens! Ik heb net de laatste afgerond, dus ik ben in de bibliotheek van de universiteit gaan zitten, een drankje erbij en muziek in de oortjes. Ik raad jou aan hetzelfde te doen, ga er lekker voor zitten, want jeetje mina wat een maand is het wel niet geweest!

Ik sloot vorig verhaal af na de reis die we met de groep hadden gedaan naar Jeju-island. Voor het volgende weekend stond er alweer een trip gepland met een reisorganisatie, wat ons in totaal €7,5 zou kosten, met overnachting! Van tevoren dachten wij dat dit met allemaal andere studenten uit onder andere Seoul zou zijn, maar je kon hiervoor aanmelden ongeacht je een student was of niet. Er zaten dus gezinnen uit Pakistan in de bus, of Amerikaanse stelletjes. De prijs was zo laag omdat deze reizen voor buitenlanders worden gesubsidieerd door de Koreaanse overheid. Het was een interessante reis, om het zo maar te zeggen. Wij waren in het Zuidwesten van het land, er waren mooie landschappen, en we hebben allerlei cultuurfestivals mogen bijwonen met heel veel culinair eten! Feesttenten gevuld met allemaal Koreaanse oma’s, gezinnetjes en stands om iedereen van hun bordje te voorzien. Het was ontzettend leuk, maar we hadden wel gezamenlijk besproken om dit soort reizen niet nog een keer te doen. Dit komt doordat we vaak werden verplicht om bepaalde dingen te doen, zoals dat we wakker werden gemaakt om foto’s te maken, of dat we om 6 uur moesten opstaan om weer 3 uur in de bus te zitten. Het was niet de beste manier om je tijd in te vullen, om het daar op te houden ?.

De week die daarop volgde was het natuurlijk weer een groot feest. Lekker genieten van wat Daejeon te bieden had. Met deze keer een voetbalwedstrijd in het World Cup Stadium dat in 2002 werd gebruikt voor het WK in Zuid-Korea. In dit stadion won Korea destijds tegen Italië, wat toen een heel gebeuren was. In het stadion van ‘Daejeon Hana Citizen’ passen net iets meer dan 40.000 mensen, maar deze capaciteit word overduidelijk niet gebruikt voor de wedstrijden van de tweede divisie in Korea, waar zij momenteel in spelen. Ondanks dat het niveau niet heel hoog lag, was het lachen gieren brullen. De Koreanen proberen de supporters te motiveren door met een microfoon door het stadion te schreeuwen en er staan verschillende dames voor je neus te dansen, waardoor je meer van hun ziet dan van de wedstrijd. Biertje erbij en genieten! (van de wedstrijd ?)

Het leven ging natuurlijk gewoon weer door en ik volgde mijn colleges op de universiteit, maar ik keek ontzettend uit naar het weekend, door het feit dat ik weer naar Seoul ging! Deze keer ging ik alleen, op bezoek bij Gonçalo en Carmo, ken je die nog? Dit zijn de twee Portugezen die ik heb leren kennen op Jeju. Van Gonçalo mocht ik op de grond van zijn kamer van 2 bij 3 slapen. Iets wat de eigenaar van de studentenresidentie waar zij verblijven natuurlijk niet mocht weten, dus het was een kwestie van stiekem binnen de residentie komen en in de ochtend even spieken of meneer Kim niet door de gang loopt. Wat een weekend was dit! Voordat ik naar de residentie ging, wilde ik nog naar de Korean War Memorial, wat een bijzondere plek is die veel emoties bij je omhoog brengt, ik vind dit soort herdenkingsmusea altijd erg interessant en dus nam ik ook mijn tijd om alles te zien. Hierna ging ik op weg naar de residentie en toen het donker was en Gonçalo klaar was met zijn colleges, zagen we elkaar weer! Het blijft ontzettend bijzonder hoe je zo’n vriendschap kan hebben met iemand die je nog geeneens 2 weken kent, maar het voelt alsof we elkaar 3 jaar geleden al hadden leren kennen. De residentie heet Coco en er zitten ongeveer 50 internationale studenten, dus vrijwel iedereen kent elkaar. Die avond deden wij dan ook een drankje en gingen wij met de groep uit in Itaewon, een wijk in Seoul. Gonçalo was echter een aantal dagen ervoor zijn portemonnee verloren (raad eens waarom wij vrienden zijn), dus hij had geen ID bij zich. Dit zorgde ervoor dat hij vrijwel nergens binnenkwam. De Jong kwam op het leuke idee om zijn rijbewijs dus uit te lenen, denkende dat het niet zo’n groot probleem zou zijn. Dit bracht uiteindelijk veel gezeik met zich mee, toen mijn rijbewijs van Gonçalo werd afgepakt. Gelukkig is het uiteindelijk allemaal goed gekomen en was er geen politie bij te pas gekomen, maar laten we maar zeggen dat het een intens half uur durend gesprek was met de portier van de discotheek. Die avond zijn de gekste dingen gebeurd, ik stond te dansen met Koreanen die niet stopten met Whiskey Cola te schenken en raakte ik in de praat met een Chinees Nederlands meisje van 18 jaar die het een leuk idee vond om in haar eentje in Seoul te zijn, ik vond het allemaal maar bijzonder. Het was een leuke avond en ik vond de volgende ochtend dan ook prachtige foto’s op mijn telefoon die veel herinneringen een beetje ophelderden.

Na veel geslaap de volgende dag, een bezoekje aan het politiebureau voor de portemonnee van Gonçalo en een zonsondergang op de Han rivier, hadden wij met de mensen van Coco afgesproken om de jaarlijkse vuurwerkshow van Seoul te bewonderen. De mensenmenigte die aanwezig was beloofde veel goeds, want na een uur lopen konden wij nog steeds niet een plekje bemachtigen. Gonçalo en ik waren langs een convenience store gegaan om een paar biertjes te kopen, rijstdriehoekjes en we zochten de groep op, om te genieten van het vuurwerk. Ik vond het wel mooi, maar er gaat niets boven het vuurwerk van de feestweek in Moraira, haha.

De dag hierna hadden wij het plan om naar Skyfarm te gaan, dat is een gebouw met allemaal kantoren en op de laatste verdieping een aantal restaurants. Het is mogelijk om gratis naar het dak te gaan, om zo van het uitzicht te genieten. Het was echter erg mistig, dus de zonsondergang was niet duidelijk zichtbaar. Ik ben toen uiteten gegaan met de twee Gonçalo’s (eentje uit Seoul en eentje uit Daejeon) en later kwamen Carmo (Seoul) en Ines (Daejeon) ook nog even buurten. Ik ben in Seoul vrijwel de hele tijd met deze 4 op stap. Hierdoor ben ik er ook achter gekomen dat Portugezen ontzettende toppers zijn en snap ik niet dat ik nooit het vliegtuig heb gepakt om dit land te ontdekken. In ieder geval heb ik nu een reden om in februari naar Portugal te gaan. Ik heb mijzelf ook voorgenomen om Portugees te leren, niet vloeiend, gewoon een klein beetje. Terug naar het verhaal; na het diner wisten we niet wat we gingen doen, maar het was ontzettend koud! We wilden dus naar een bar gaan, maar we gingen eerst een Sojuutje (spreek uit: Sootsjoetje) drinken bij de CU, wat een convenience store is. Eindstand: wij zijn nooit meer weggegaan bij de CU, die avond heeft Carmo een ritje meegedaan met een vrachtwagenchauffeur, is ze er bijna vandoor gegaan met een scooterbezorger en het alcoholgehalte in het bloed zorgde ervoor dat de keuzes er niet beter op werden. We besloten nog beerpong te spelen in een bar bij de residentie, dit werden er 3 en na twee uur in de bar, Daddy J, waren we nog steeds niet weg. Wat heb ik het ontzettend naar mijn zin met deze mensen.

De laatste dag van dit weekend heb ik gespendeerd met Gonçalo, 1-op-1. Tijdens ons bezoekje aan de bekende Namsan Toren in Seoul stopten we maar niet met praten. Letterlijk elk gespreksonderwerp komt aan bod en houdt maar niet op. Dit weekend was het koudste weer wat ik tot nu toe had meegemaakt dus we hadden onszelf ook goed ingepakt. We hebben een beetje rondgelopen en om ons heen gekeken, wat kan je nog meer wensen. Die avond hadden we gedineerd in een ontzettend goed restaurant samen met Carmo en Ines, voordat ik met de laatstgenoemde de bus terug zou moeten pakken naar Daejeon, want na dit lange weekend, stonden er weer lessen op de planning. Het afscheid was redelijk makkelijk aangezien we hadden besloten dat ik het volgende weekend weer op bezoek zou komen. Ik ben verliefd geworden op deze stad en dat is wel gebleken uit het aantal keren dat de Portugezen mij lachend imiteerden met de uitspraken: ‘’Seoul hits different’’ of ‘’I’m not in love with South Korea, but I definitely am with Seoul’’. Raar maar waar, het is geweldig. Ik kan zonder twijfel zeggen dat ik verliefd ben op de stad Seoul.

De hierop volgende week bestond uit niet te veel lessen door het lange weekend en de Culture Day op woensdag, volgens de universiteit hét moment van de 2022 fall semester. Op dit evenement krijgt elk land de mogelijkheid om een optreden te doen, en zo zijn/haar land te vertegenwoordigen. Nederland noch Spanje was vertegenwoordigd, omdat er aan dit evenement veel voorbereiding voorafgaat en wij eigenlijk geen beloftes wilden doen die wij niet konden nakomen. Wel zijn wij dus die avond langs geweest, het was erg leuk om alle optredens te zien, natuurlijk de een beter dan de ander, maar iedereen had plezier en dat is waar het er uiteindelijk om gaat met dit soort dingen.

Ik wist deze week mijn god niet hoe snel ik weer de bus moest pakken naar Seoul. Niet dat ik het niet naar mijn zin heb in Daejeon, maar omdat ik gewoon ontzettend blij en gelukkig ben in de hoofdstad van Korea. Toch moest er voordat ik weg kon nog iets gedaan worden; de try-outs van FC Solbridge, de voetbalclub! Ik had contact gehouden met de president van de club en hij vertelde me dat de try-out al waren geweest maar dat wij alsnog in het team konden komen, als wij (Miquel en ik) goed zouden spelen op de training van het team. Het bleek uiteindelijk genoeg want we zijn officieel spelers van Solbridge! Allemaal leuk en aardig, maar ik wilde naar Seoul toe, dus douchen en gaan met die banaan!

Gonçalo had mij van tevoren al gewaarschuwd dat hij niet veel beschikbaar zou zijn dat weekend, omdat hij erg druk was met de voorbereiding voor tentamens en projecten, aangezien hij eerder begon dan ik. Ik vond dit niet erg, omdat ik de mensen van de residentie heb leren kennen en er altijd wel iets te doen is in Seoul, alleen of met anderen! Deze eerste avond kwam ik redelijk laat aan bij de residentie, dus een Sojuutje op de rooftop en op naar Hongdae, de studentenwijk van de stad! Hier kwam ik Alex (de Australiër van het eerste verhaal) tegen en we maakten weer even een lekker babbeltje over hoe het ons beiden afging in Korea, lekker geouwehoerd onder het genot van een Sojuutje, niks beter dan dat!

Die avond heb ik staan dansen alsof mijn leven er vanaf hing, zonder schaamte, gewoon lekker genieten van het moment, meer woorden hoef ik er niet aan te besteden!

Die volgende dag was ontzettend bijzonder, ik was naar een Hanok dorp in Seoul gegaan met Antonia (Duits meisje) en met Carmo. Gonçalo kon niet mee, omdat hij moest studeren. Een Hanok Village is eigenlijk een buurt met de typische Koreaanse huisjes, hartstikke leuk om door heen te lopen! We waren nog geen 5 minuten aan het wandelen, of we raakten aan de praat met Han, dit is een eigenaar van een kunstgalerie, waarvan hij natuurlijk zelf alles maakt. Ik vond de schilderijen ontzettend mooi, wat moderner dan normaal en met veel kleur, kon ik zoiets nou maar meenemen naar huis! We raakten dus aan de praat en Han wilde dat wij gingen zitten zodat hij ons kon naschetsen. Na een uur in gebrekkig Engels de levensverhalen van deze vriendelijke Koreaan te hebben gehoord, gingen wij er weer vandoor, ieder met zijn/haar tekening, vrolijk met z’n drietjes door de wijk lopend. We stopten bij een leuk hofje waar ze allerlei drankjes schonken, Han had ons een naam verteld van een drankje wat we daar op de kaart zagen staan, dus dat namen we maar, x3! Het was een soort Glühwein, hartstikke grappig om die smaak weer te proeven, het bracht veel herinneringen naar boven van Tsjechië, en dat in Korea! Leuke gesprekken met de dames, drankje erbij en genieten!

Dit keer zou het een kort weekend worden van twee nachten, dus de laatste nacht was alweer aangebroken. Van een van de mensen in Coco was de zus met twee vriendinnen op bezoek gekomen, die vele jaren geleden in dezelfde residentie verbleven en dus Meneer Kim ook kenden. Ik was ook uitgenodigd en dus zat ik gewoon met Meneer Kim aan tafel! Ik had mij netjes voorgesteld, maar besloot het weetje dat ik vanaf nu eigenlijk elk weekend in zijn residentie slaap, toch maar voor mij te houden, haha. Na het avondeten waren we op het terras gaan zitten van de CU en je raadt het al; Sojuutje. Koreanen kennen het idee van ‘een terrasje pakken’ niet echt en dus zijn de terrassen van de Convenience Stores eigenlijk de enige plekken waar je buiten kan zitten en van je drankje kan genieten. We zaten daar met zo’n 10 man voordat we naar Daddy J(oost) gingen. We waren daar vorig weekend ook geweest en het is erg gezellig. Je kan er beerpong spelen, darten en zelfs je eigen muziek opzetten! Er werd gedanst en veel gelachen, maar vooral veel gewonnen. Deze avond zal voor Gonçalo slechte herinneringen opbrengen aangezien hij genadeloos elk potje wat hij maar speelde verloor. Op de foto’s kan je ook zien dat wij op een gegeven moment de enige waren in de bar, maar dat maakt niet uit, het was gewoon zo lekker spontaan, weet je wel?

De volgende dag zat iedereen aan de studie in een koffietentje, waar je er ongeveer 1000 van hebt in elke wijk in Seoul. Ik zat rustig mijn boekje te lezen; ‘’The subtle art of not giving a fuck’’, het klinkt lomper dan dat het in werkelijkheid is, zeker een aanrader, mocht je geïnteresseerd zijn. Een bijzonder moment van deze dag was dat Gonçalo op een gegeven moment naar mij toe kwam en zei: ‘’Joost, zullen we even buiten praten?’’, normaal heb je dan het gevoel dat het om iets serieus gaat, maar met Gonçalo is het gewoon even praten over het een of het ander, waarna we een gesprek hadden, waar nogmaals geen eind aan komt. Er zijn weinig mensen met wie ik dit heb, gewoon zeggen dat je even wilt praten en dat er daadwerkelijk een interessant gesprek uitkomt! Gonçalo had daarna een meeting en dus namen wij afscheid. Ik was daarna samen met Ines terug gegaan naar Daejeon in de bus, om op tijd in Daejeon te zijn om El Clásico te kijken met de Spanjaarden, wat een wedstrijd!

En daar ben je dan, na zo’n geweldige tijd in Seoul, waar je je ontzettend thuis voelt en omring bent door geweldige personen, weer in Daejeon, met een flink aantal tentamens en projecten voor de boeg. Als ik naar de foto’s kijk op mijn telefoon van de afgelopen dagen is het alleen maar studeren, studeren en studeren. Ik voelde me absoluut niet op mijn gemak en ik merkte dat ik de vrijheid ontzettend miste. Ik had geen tijd genoeg voor de dingen die ik eigenlijk wel wilde doen. Dit kwam vooral door het feit dat alles op erg korte termijn werd aangekondigd, en ik met mijn vakken alles tegelijkertijd op mij af kreeg. Om eerlijk te zijn heb ik het zwaar gehad deze laatste periode. Dit kwam dan niet omdat ik heimwee had of mensen miste, maar simpelweg doordat ik niet mijn tijd kon indelen zoals dat ik wilde en daardoor een soort leegte voelde. Daarnaast sportte ik weinig en voelde ik mij niet lekker in mijn vel. Daarboven op komt dat ik graag wil dat alles perfect/goed genoeg voor mijn doen is en dit zorgt voor de benodigde hoeveelheid zorgen en neemt veel tijd in beslag. Ik heb hierdoor dus eigenlijk de laatste periode zo besteed. Ik leer daar ook weer van, het kan ook niet altijd van een leien dakje gaan, toch? Ik vind dat ik absoluut ook niet mag klagen als dit mijn problemen zijn, het kan erger. Ik heb gelukkig nu wel de tentamens afgerond, dus ga ik straks een biertje drinken om het te vieren en vanavond Koreaanse BBQ smikkelen met de Spanjaarden. Wat het plan is voor morgen? Je raadt het waarschijnlijk wel, ik pak heel snel de bus om dit weekend weer naar mijn geliefde Seoul toe te gaan, om te genieten van het oneindige aanbod aan mogelijkheden om elk geluksmomentje vast te grijpen en met volle teugen te genieten van het leven.

Pfew! Dit was hem dan, zo kort mogelijk voor afgelopen maand. Je bent weer volledig up to date! Ik heb nog twee weken voordat de hele familie de Jong mij op komt zoeken en nog 1,5 maand voordat mijn tijd in Korea tot een einde komt en ik mijn rondreis ga maken door Zuidoost Azië met Kiet! Ik zal vanaf nu elke 2 weken weer een verhaal voor je schrijven, ik vind dat je dat wel verdiend als je mij nu nog steeds volgt! Hartstikke bedankt voor het lezen, ik waardeer de interesse enorm. Ik hoop dat het voor de rest goed met je gaat, je blij bent maar natuurlijk vooral gezond! Geniet van alles wat er te beleven valt, dan doe ik lekker met je mee ?

Besitos,

Joost

P.S. Ben je geinteresseerd in de bijbehorde foto's? Vergeet dan niet naar het tabblad foto's te gaan en te klikken op het album wat bij dit verhaal hoort!

P.P.S. Mocht je nog iets specifieks willen weten van mijn leven is het natuurlijk altijd mogelijk om een reactie achter te laten!

Routine, Jeju en verkeersongeluk?!

Hey hallo! Daar zijn we weer!

Na meer dan twee weken zonder dat ik een verhaal voor je heb geschreven, heb ik tijd vrijgemaakt om jou te laten weten hoe het leven mij momenteel afgaat! Dus, pak er een ijskoud drankje bij en ga er lekker voor zitten, want zoals je in de titel kunt lezen, er is weer genoeg gebeurd.

Ik heb na meer dan een maand in Daejeon duidelijk mijn routine gevonden, dit bevalt mij zeer. Doordeweeks ben ik daar vooral op gefocust, zodat we in het weekend leuke dingen kunnen doen. Een groot deel van deze routine bestaat natuurlijk uit de universiteit, en uit enkele reacties die ik had gelezen, is er interesse om meer te weten hoe het mij afgaat op Solbridge International School of Business en wat ik er van vind. Om heel eerlijk te zijn heeft de universiteit hier mij niet kunnen overtuigen, noch de leerlingen noch de docenten hebben de professionaliteit of de kennis die te verwachten valt op elke willekeurige universiteit;

Het gebeurt vaak dat er op het laatste moment een docent niet komt opdagen, omdat hij/zij in het buitenland zit. Er is ook een geval dat de docent een fysieke les online geeft, omdat hij nog geen visum heeft om Zuid-Korea binnen te komen. Leerlingen slapen in de les, staan 3 keer op tijdens college en doen eigenlijk alles behalve opletten. Er zijn geen duidelijke algemene regels die worden gevolgd door de docenten of de studenten en dat stoort mij nogal. Een voorbeeld hiervan is dat de docenten niet de planning volgen die is uitgegeven door de universiteit en de laars ermee lappen. Ik vind dat je op de universiteit als student moet weten wat je kunt verwachten, maar laten we maar zeggen dat het een verschil in culturen is ?. Los van dat, probeer ik mijn tijd zo goed mogelijk in te delen, zodat ik goede cijfers haal die worden omgezet naar de cijfers van mijn uni in Valencia en tegelijkertijd zoveel vrije tijd kan hebben om leuke dingen te doen gedurende de weekenden.

Een van die activiteiten is bijvoorbeeld naar de karaoke toegaan met vrienden. Dit is samen met naar de bowlingbaan gaan wel de meest Zuid-Koreaanse activiteit die we doen. Van tenenkrommende top50-hits naar foute Koreaanse knallers die eigenlijk niet mee te zingen zijn, we doen het allemaal.
Zoals je ondertussen wel weet, vind ik het ook leuk om mooie wandelingen te maken naar de top van verschillende bergen, het liefst met willekeurige mensen; na een hele interessante (?) les van Marketing Research, kwam er zo’n willekeurig persoon naar mij toe, dit was Stijn, de andere Nederlandse exchange student. Hij had mij al een paar keer gezien en vertelde mij dat hij eigenlijk niet wist eigenlijk hoe hij mij te benaderen. Ik had zijn nummer opgeslagen en kwam met het idee om naar de Sikjangsan berg toe te gaan, omdat hij dat nog nooit had gezien. Het was een pittige wandeling door de vochtigheid die heerste die dag, maar de beloning was nog steeds ijskoud en overheerlijk; een paar biertjes met uitzicht. Op de top hebben wij nog 2 uur gebabbeld over van alles en nog wat, van zijn fysiek- en mentaal beperkte zus tot wat we allebei in de toekomst willen bereiken. Dat is natuurlijk allemaal leuk en aardig, maar na die biertjes moest er ook weer naar beneden worden gelopen. Dit deden wij via de weg die grotendeels verlicht is. Na 15 minuten was ik er wel klaar mee en stopte ik een willekeurige auto in de hoop dat die ons naar beneden wilde brengen. Het Koreaanse niet-Engels sprekende stel wat in de auto zat wilde dat wel doen en zo werden wij na wat comfortabele kilometers netjes bij de bushalte afgezet. Diezelfde avond had ik Stijn uitgenodigd om samen met de groep uit eten te gaan, en daarna naar Dunsan-Dong, de uitgaanszone van Daejeon. Het werd weer een late gezellige avond, om niet te vergeten.

De rest van het weekend was vrij rustig en ik was bezig met een lijst van dingen die gedaan moesten worden voor de rest van de week, twee van die dingen waren om naar de kapper te gaan, en een abonnement te nemen bij de gym. De kapper was zeker een hele ervaring, een kale gast van 25 jaar, onder de tattoos en gebrekkig Engels sprekend. Ik moet zeggen dat ik tevreden ben met hoe het uiteindelijk is geknipt en ik was ready om naar de gym te gaan! Ik heb opgemerkt dat ik gezonder eet en minder drink in Korea dan in Valencia, dus ik wil daar gebruik van gaan maken. Ik ga elke dag naar de gym toe en probeer er zoveel mogelijk uit te halen, om ook te zien tot hoever ik mijn lichaam kan uitdagen. Ik ben benieuwd hoever ik kan komen na 3 maanden, om er tijdens mijn reis door Zuidoost Azië weer wat kilo’s op te helpen.

De reden dat er minder alcohol wordt gedronken, is omdat het hier vrij duur is. Echter had ik deze week toch een goed idee, wat bestond uit het maken van cocktails voor de groep. Uiteindelijk had ik besloten om mijn lieveling te maken van mijn stage periode in Amsterdam, de Paloma! Dit is tequila met grapefruit soda, met een schijf grapefruit als garnering. Dit vond iedereen erg smakelijk en voordat ik het wist, was alles opgedronken! Op de dag van schrijven gaan we een cultuuravondje doen, door tortilla de patata te maken, en allemaal andere Spaanse lekkernijen. Als toetje is het mijn beurt om iedereen te voorzien van overheerlijke Espresso Martini’s.

Na de ‘Paloma’ avond, was het alweer weekend. Dit kon maar 1 ding betekenen, we gingen naar Jeju-island! Dit is een vulkanisch eiland wat is ontstaan door vulkanische erupties en is hét tropische pareltje van Zuid-Korea. Na de les van donderdag pakten we snel de bus naar Cheongju en kwamen we aan op het vliegveld. Tijdens het wachten in 1 van de 3 gates die er waren, hoorden we vrij vaak een hard geluid, alsof er een trein langs je kwam. Nadat we naar buiten hadden gekeken, zagen we dat er elke 5 minuten 3 straaljagers opstegen! Dit was erg indrukwekkend om te zien, ten eerste omdat het mij geweldig lijkt om zo’n bakbeest te kunnen vliegen, en ten tweede door het aantal F16’s dat maar bleef opstijgen, er kwam geen einde aan. Na een rustig etentje in Jeju, deden we nog een drankje bij de convenience store om de hoek en kwamen we twee Spaanse meiden en een Belgische jongen tegen. Zij wisten eigenlijk niet wat ze zouden doen tijdens hun 3-daagse verblijf in Jeju en ik vroeg of ze de volgende dag mee wilde om de Hallasan te beklimmen. Dit is het hoogste punt van Zuid-Korea en is de vulkaankrater midden op het eiland. Het was een pittige wandeling en voordat we weer beneden waren, was het 8,5 uur later en was ik teruggekomen zo rood als een garnaal. Die avond hebben wij snel gegeten met de groep Spanjaarden en 4 Portugezen, waarvan er 2 in Seoul studeren en wij er twee kennen van Solbridge. De groep bestond nu uit 7 Spanjaarden, 4 Portugezen en één Nederlander. Genoeg gezelligheid aanwezig dus.

Het idee voor de tweede dag was om naar Udo te gaan, een klein eilandje ongeveer 20 minuten varen van de kust van Jeju. Eenmaal aangekomen huurden wij elektrische fietsen om ons zo over het eiland te kunnen verplaatsen. Daar fietste ik dan, met een raar petje op om niet nog meer te verbranden en een beetje om me heen kijkend, op een eiland ‘in the middle of nowhere’. Na een heerlijke pork cutlet en seafood ramyeon, waren wij klaar om naar het strand te gaan, om een verfrissende duik in de zee te nemen. Met goed gezelschap, een koud biertje en heerlijke muziek, besloten we na enige tijd om er weer vandoor te gaan met de fietsen. De wegen waren prachtig. Fietsend over zo’n typisch Aziatische weg omringd door allemaal groen was iets wat ik alleen maar in mijn verbeelding kon voorstellen en dit was nu werkelijkheid geworden. Ik was samen met Gonçalo, Ines en Carmo, de Portugezen uit Seoul, en Ines van Solbridge, verdwaald en tegelijkertijd verliefd geworden op het eiland. Met muziek van de speaker in mijn rugzak was de fijne sfeer die heerste in de groep over het hele eiland te voelen, onvergetelijk.
Die avond aten we black pork barbecue, wat net als de mandarijnen, iets is waar Jeju bekend om staat. Er werd nog een klein drankje gedronken bij een strandclub, zodat we de volgende dag weer uitgerust op stap konden, want wat een dag zou dat wel niet worden…

De derde dag in Jeju was er een die een aantal van ons niet snel zal vergeten. We begonnen de dag met een ontbijtje in een koffietent met zijn allen, om door te nemen wat we op de planning hadden staan. Ik had samen met een aantal Spanjaarden namelijk een ander hotel die volgende avond, zodat we de ochtend die dáárop volgde makkelijker bij het vliegveld konden komen om terug te gaan naar Daejeon. We besloten om eerst naar een waterval te gaan. Daar werden natuurlijk foto’s genomen en daarna ging ik samen met Gonçalo apart zitten van de groep. We zaten precies in al het vocht dat van de waterval af kwam. Ik merkte al snel dat die gekke Portugees een hele goeie maat van mij zou kunnen worden, terwijl ik eerst een nogal negatief vooroordeel over hem had. We spraken over een aantal dingen, voordat we de reis weer vervolgde. We waren op zoek naar een ander watervalletje om daar te kunnen zwemmen, maar kwamen terecht bij een café, met een spectaculair uitzicht. Via een of andere villa kwamen we uiteindelijk terecht bij een mooi afgelegen restaurant, waarvan de eigenaar een ontzettend lieve Koreaanse dame was. Daar heb ik samen met de Portugezen gezeten, en een erg smakelijke lunch gehad. Na de lunch besloten we om te lopen naar een rivier, zodat we daar onze begeerde duik konden nemen, en om gezamenlijk de reis af te sluiten. Nadat we bij een bushalte waren aangekomen, besloot een aantal mensen echter om naar het hotel te gaan waar we de eerste nachten verbleven, om daar de spullen op te halen en naar het andere hotel te brengen, die gelegen was aan de andere kant van het eiland. Gelukkig had ik al mijn spullen mee in mijn rugzak en was het niet nodig om een koffer op te halen. We bleven nog met 6 mensen over en besloten om met de taxi te gaan, wat betekende dat wij ons verdeelden over twee verschillende taxi’s. De Portugezen gingen in de eerste die langs kwam en ik ging samen met Teresa en Iriana, twee Spaanse meiden, in de andere taxi.

Wat er vervolgens gebeurde verwachtte niemand, onze taxi naderde een T splitsing vanuit de weg die loodrecht op de doorgaande weg staat, om links af te slaan. Tijdens de bocht werden wij keihard van rechts geraakt door een andere auto, wij maakten 2/3 rondjes om de as van de auto en zaten vervolgens doodstil in de auto. Als eerste vroeg ik de meiden of ze oké waren en we stapten de auto uit. De Portugezen kwamen een halve minuut later aan bij hetzelfde kruispunt en waren net als wij erg geschrokken van wat er zojuist gebeurd was. Het was ons duidelijk geworden dat de bestuurder die ons had geraakt een paar drankjes op had. We vonden het erg bijzonder hoe de Koreanen omgingen met de situatie, aangezien ze niet tegen elkaar praatten en pas na 10 minuten aan ons vroegen of wij wel oké waren. Ik merkte dat de meiden erg geschrokken waren, dus probeerde ik de situatie zo luchtig mogelijk te houden. We gaven iedereen de ruimte maar besloten wel om alsnog naar het riviertje te gaan. Muziekje op en gaan, Gonçalo en ik dansend over de weg, genietend van het moment, de muziek van Jack Johnson en van de mogelijkheid om daar überhaupt heelhuids te kunnen staan. Op de weg naar de rivier kreeg ik het compliment van Carmo dat zij door mij geïnspireerd was en dat ik een voorbeeld kan zijn voor velen, dit was natuurlijk erg speciaal en ik vond het misschien wel een van de mooiste complimenten die iemand tegen mij heeft gezegd. Het was erg speciaal. Eenmaal aangekomen, na over een aantal rotsen te hebben geklommen, sprongen we het water in en wat was het koud! Ik was verbaasd door mijzelf nadat ik een kwartier in het water was gebleven, maar wat was het moment fijn. De hele reis was erg speciaal door de gedachtegang en de samenstelling van de groep, die dankzij de Portugezen was veranderd. Er hing een ontzettend fijne sfeer en daar is elk moment van genoten.

Diezelfde avond ben ik samen met Gonçalo en Carmo en de groep die nog een extra dagje bleef gaan eten, en hebben wij met z’n drieën daarna de bus gepakt richting Jeju-city. Dit is het gebied waar het vliegveld is. Terwijl de groep met wie ik de volgende ochtend zou gaan vliegen al in bed lag, besloot ik nog een drankje te doen met de twee Portugezen. Na iets te veel soju te hebben gedronken besloot ik om 04.00 dat het mooi was geweest. Carmo en Gonçalo gingen richting het vliegveld omdat zij eerder een vlucht hadden, en ik stond om 06.00 alweer naast mijn bedje om uiteindelijk om 13.00 gehaast aan te komen in een klaslokaal, terwijl de docent er nog niet was…

Waarschijnlijk ken je dat bitterzoete gevoel wel, na een ontzettend mooie ervaring of reis te hebben meegemaakt. Het is een soort leegte die bij je achterblijft, omdat je weet hoe ontzettend leuk je het hebt gehad, maar dat het niet meer terugkomt. Dit zorgt er voor dat ik nog meer geniet van alles wat hier op mijn pad komt, en dat ik mij blijf omringen met mensen die mij die positieve energie geven. Ik ben ontzettend dankbaar voor alles wat ik hier tot nu toe heb kunnen doen, met als hoogtepunt de reis van afgelopen weekend. Het geluksgevoel wat erbij komt kijken doet iets speciaals met me en de gesprekken die ik heb gehad met iedereen laten mij erg nadenken over een aantal dingen. Ik merk dat ik erg veel leer, over zowel wat ik wil bereiken in de nabije toekomst, als hoe bepaalde dingen te verbeteren.

Voor dit weekend staat er een twee daagse reis op de planning met allemaal exchange studenten uit Daejeon en uit Seoul, om precies te zijn een groep van 100 man. Ik heb er ontzettend veel zin in, maar die reis is weer een onderwerp voor het volgende verhaal ?.

Vanavond zal ik proosten op de afgelopen twee weken en op jou, de persoon die dit leest en na al deze woorden nog steeds niet klaar is met wat die ‘kleuter’ wel niet uitspookt in dat verre oosten, ik waardeer de interesse. Ik hoop dat alles goed met je gaat, en dat je net zoveel van de kleine dingen geniet daar als ik hier doe.

Un besito,

Joost

P.S. hier kun je de bijbehorende foto's van dit verhaal!

Bijna een maand alweer!

Annyeonghaseyo en gamsahmnida voor het lezen van deze weblog!

Ondertussen zijn er alweer twee weken verstreken sinds de laatste keer dat ik je heb geschreven, en heb ik al bijna een maand gespendeerd in dit interessante land! Ik kan je verzekeren dat ik deze periode niet heb stilgezeten ? en het is nu weer mijn genoegen om deze ervaringen met jullie mede te delen! De bijbehorende foto’s kunnen jullie vinden in het tabblad van de fotoalbums.

Twee weken geleden was het aan mij de beurt om een eed af te leggen, door te zweren de diversiteit aan culturen op de universiteit te omarmen en de regels te volgen, oftewel om een respectvolle en goede student te zijn. Dit was een hele ervaring, gezien de zaal vol zat met onder andere een aantal directeuren van verschillende universiteiten en mensen met goeie posities in verschillende bedrijven. Het verliep allemaal soepel en ik was erg tevreden met de kans om dit te mogen meemaken.

Sinds deze gebeurtenis lag de focus voor mij vooral bij het lol maken in Daejeon, veel dingen te zien en mij hier thuis te voelen. We gaan met de drie andere Spaanse boys veel uiteten, gezien het feit dat een kipfilet in de supermarkt al 8€ kost, terwijl ik een heel menu met allemaal verschillende Koreaanse versnaperingen voor minder geld kan scoren in een goed restaurant! Zoals een aantal van jullie wel weten, ben ik verliefd op zonsondergangen; een muziekje erbij, een paar Cass biertjes en goed gezelschap, mij kan je niet gelukkiger krijgen. Met het oog op deze gedachte hebben wij dan ook de afgelopen weken een aantal hikes gedaan, waarvan we de een nog meer hadden onderschat dan de ander. Na veel gezweet door een net iets te volle rugzak met bier, is het dan toch zeker de moeite waard om te genieten van de zon die ondergaat achter de bergen die deze enorme stad omringen. Ik hoop dat je een kijkje neemt naar de foto’s, ook al is het niet te vergelijken met als je er fysiek aanwezig bent, kan ik je verzekeren dat de Sikjangsanberg enorm veel indruk heeft achtergelaten. Om dit te vieren zijn er die avond wat baco’sgedronken in Dunsan, de uitgaanswijk van de stad. Uitgaan hier is niet per se heel duur, maar alcohol over het algemeen is zeker niet goedkoop. Voor een fles sterke drank betaal je al snel 30€ in de supermarkt en voor een smakelijke fles Hendrick’s 60€.

Dit mag echter de pret niet verderven, dus gingen we de volgende dag naar een Koreaans barbecue restaurant die avond op avond stampvol zit. Hier heb ik voor het eerst in Korea Wagyu geprobeerd. Tijdens het proeven werd meteen duidelijk dat het niet de laatste keer zou zijn dat ik daar zou gaan eten, de hoeveelheid smaak die er uit zo’n stukje vlees kan komen terwijl het wegsmelt op je tong is indrukwekkend.

Enkele dagen hierna kwam het nieuws dat er een tyfoon op komst was, wat bij mij erg veel nieuwsgierigheid opwekte. Ik had graag willen zien wat een goede Aziatische tyfoon wel niet allemaal aan ravage kon opleveren, maar gelukkig is mijn stad in tegenstelling tot Jeju-eiland en Busan er heel erg goed vanaf gekomen. Na deze dagen van regen, stopte de zon maar niet met schijnen en daar werd uiteraard gebruik van gemaakt. Samen met Alberto, mijn huisgenoot, besloten wij om naar de Gyejoksan berg te gaan, uiteraard lopend. Zonsondergang, biertje en goed gezelschap, wat kan je mogelijk nog meer wensen?

Diezelfde avond (woensdag 7 september) besloten wij om voor Chuseok(Koreaanse thanksgiving) naar Busan te gaan, om te zien of de stad alle goede verhalen die ik had gelezen kon waarmaken. Zonder het te laten weten aan de Spaanse dames van onze groep, waren wij na een avondje uitgaan om 12 uur ’s middags in de trein te vinden. Ik kan je vertellen, we hebben het geweten. Ik nam bij aankomst in frisse duik in de Koreaanse zee, terwijl de rest een siësta nam in de AirBnB. We besloten om die avond richting de zee te lopen, omdat er een soort voedselmarktje was. Daar kwamen we naast een Koreaanse familie te zitten en begonnen we met het eten van kreeft uit Busan, waar wij erg veel goede verhalen van hadden gehoord. De best-sprekende Spanjaard had begrepen van de mevrouw die daar kookte dat het 5.000 won was per persoon, wat gelijk staat aan ongeveer €3,60. Dit bleek echter 50.000 won te zijn en zo mochten we met al het bier 230.000 won afrekenen. We konden hier gelukkig om lachen en hebben toen netjes afgerekend. Ik moet wel zeggen dat het zeker de moeite waard was. Ik heb nog nooit zoveel kreeft gegeten het was ontzettend smakelijk! Nu ik dan toch in Korea ben, wil ik alles proberen!

Die avond is er weer uitgegaan in Busan, er wordt afgetrapt met een wedstrijdje bowlen en daarna naar een discotheek van, voor mijn gevoel, 5 jaar oude Amerikaanse hip-hop. De muziekstijl van de Koreanen vind ik maar moeilijk te begrijpen, net als het uitgaansleven. Desalniettemin wordt er een sojuof in mijn geval een Bacardi Cola genomen en je leert de meest uitgesproken persoonlijkheden kennen, Koreaans of uit een ander land. De volgende dag zijn wij naar een van de meest bekende tempels geweest van Busan en eindigden we in een sisha lounge, deze had een aantal cocktails die zeker de moeite waard waren! Op deze manier konden we de zondag rustig afsluiten aangezien wij gebruik wilden maken van maandag om Busan te zien, voordat we die dag om 21.00 de trein moesten pakken. We maakten goed gebruik van de tijd en hebben veel dingen gezien, maar vooral geproefd! Van de ene markthal naar de ander en vooral veel eten proberen! Er staan standaard bakjes, zodat je het eten kan proeven voordat je het koopt. We konden maar niet stoppen met het proberen van alles wat er lag en er flinke hoeveelheden van te kopen. Noem het maar op, varkensspiezen van 40 centimeter lang of bakken vol met inktvis, alles was in overvloed aanwezig.

Voordat wij de trein terug naar Daejeon pakten zijn we nog naar een winkelcentrum geweest van Lotte. Dit bedrijf is ongeveer te vergelijken met Unilever en voorziet vrijwel het hele land met alles wat maar met voedsel of drinken te maken heeft. In elk winkelcentrum blijf ik mijn ogen uitkijken, goedkope sushi bars of restaurants met eten waarvan je geen idee hebt wat het überhaupt zou kunnen zijn. Ik stopte ook in de bibliotheek om een aantal boeken te kopen, waaronder Korea: The Impossible Countryvan Daniel Tudor. In de 3 uur durende treinrit ben ik begonnen met lezen en het wekt nog meer interesse bij mij op voor dit land dan dat ik aanvankelijk al had.

Dit komt vooral omdat ik merk dat ik het land lastig te begrijpen vind. Ik heb een ontzettend leuke tijd en ben omringd door allemaal internationale mensen, maar in het echt 'Koreaanse' komen is lastig. Ik heb gemerkt dat de taal echt ingewikkeld is voor mij om te leren en dat geeft mij een machteloos gevoel, gezien het feit dat ik dit probleem in Argentinië of in Spanje nooit heb gehad. De Koreanen zijn ontzettend interessante mensen als je kijkt naar de verandering van het land de afgelopen 50 jaar. Ik vind het jammer dat ik nu dan geen gesprek met ze kan voeren over onderwerpen waar ik graag nog meer over te weten zou willen komen. Dit stopt mij echter niet! Ik blijf lief glimlachend mijn iced coffee samen met een gevulde rijstdriehoek halen bij dezelfde convenience store, en waar ik mijn woordje Engels kan mixen met Koreaans maak ik daar ook gebruik van!

De komende tijd zal ik vooral bezig zijn met leuke reisjes plannen, activiteiten ondernemen en mensen leren kennen! Deze week schrijf ik mij ook in voor FC Solbridge, de voetbalclub van de universiteit. Net voor het schrijven van deze weblog heb ik plannen gemaakt over een reis van 5.5 weken die ik wil doen door Zuidoost Azië samen met een van mijn beste maatjes uit Nederland. Daar bovenop komt ook nog dat ik tijdens het schrijven een berichtje heb binnen gekregen dat in November de gehele familie op bezoek komt! Dat wordt hartstikke gezellig, maar ik ben ook nog wel blij dat ik pareltje van een land nog twee maanden verborgen van hun kan houden!

Met jou zal ik echter al mijn verhalen blijven delen, ik hoop dat je ervan hebt genoten. Ik ga nu onderweg naar het restaurant met de gefrituurde kip, ik hoop je snel weer terug te zien op deze weblog!

Besitos,

Joost

P.S. Ik heb gemerkt dat ik de reacties op de vorige weblog erg kon waarderen, dank daarvoor!

De eerste dagen!

Annyeonghaseyo, oftewel goedenavond!

Hier zijn we dan, in Korea! Na een intense maar ontzettend fijne week, heb ik eindelijk tijd om er voor te gaan zitten en je op de hoogte te houden van alle ervaringen die ik de eerste dagen heb mogen opdoen!

Vanaf het eerste moment in het vliegtuig naar Zuid-Korea heb ik genoten, de stewardessen die andere gebruiken hebben, Koreaans eten en vooral de gedachte dat ik binnen 12 uur zou landen in een van de drukste steden van de wereld! Ik had een paar dagen van tevoren een AirBnB geboekt, aangezien ik Seoul graag wilde verkennen en ik in Daejeon pas vanaf 19 augustus in mijn appartement kon. Eenmaal aangekomen begon het goed; door een korte overstap waren mijn koffers achtergebleven in Parijs, dus die zouden later wel worden opgestuurd naar de stad waar ik naar de universiteit ga. Na vele taalbarrières te hebben overwonnen in het centrum van Seoul, kwam ik ’s avonds laat aan bij mijn AirBnB. Het was tijd om Seoul te verkennen! De eerste Soju (Kenmerkende Koreaanse drank) was al snel besteld en voordat ik het wist stond de tafel vol met voor mij allemaal onbekende lekkernijen, desalniettemin was het overheerlijk.

De tweede en laatste dag in Seoul leek het mij interessant om de stad goed te verkennen, mooie plekken op te zoeken en veel te eten. Echter had ik ook nog verplichtingen; bij aankomst in Zuid-Korea is het namelijk verplicht om een COVID-19 test af te nemen. Na een voor mij onaangename corona test zag ik daar een jongen lopen die mij niet Koreaans leek, dit was Alex. Ik heb hem midden op straat aangesproken en raakten toen aan de praat. We zijn samen naar een typische voedselmarkt gegaan, hebben een paar biertjes gedronken en we zouden dezelfde avond de straten van Seoul onveilig gaan maken, zij aan zij. Dit is uiteraard zeker gebeurd. In ontzettend bijzondere situaties terechtgekomen, zoals bijvoorbeeld praten met 60-jarige net iets te aangeschoten meneren in het Koreaans?! Die avond heb ik ook het geluk gehad om veel mensen te ontmoeten; wat op mensen af stappen wel niet kan doen…

Na al dat gefeest was het tijd om kennis te maken met mijn nieuwe leven, dus op naar Daejeon! Dit is de vijfde grootste stad van Korea en staat ook wel bekend als de Silicon Valleyvan het land. Hier ga ik voor het semester naar Solbridge International School of Business, om mijn minor te doen. Eenmaal aangekomen in Daejeon, nog steeds zonder koffers, leerde ik de andere Spanjaarden kennen, zijn we met z’n allen uiteten geweest en was dit eigenlijk de aftrap voor het gezamenlijke avontuur in deze stad. Het was erg aandoenlijk om te zien dat niemand enig idee had wat er wel niet van gasten in een restaurant wordt verwacht, en wat de gebruiken zijn. Zo geef en neem je alles aan met twee handen als teken van respect, de schoenen moesten worden uitgedaan en de jongste serveert de ouderen het drinken. Ik moet wel zeggen, met de Spanjaarden hebben we onder elkaar die regels wel aan onze laars gelapt, terwijl wij richting de Koreanen wel de gebruiken overnemen.

De dagen die volgden na dit diner stonden vooral in het teken van de oriëntatie week van de universiteit. Er zijn meer dan 70 verschillende nationaliteiten en zo merkte ik dat ook op in mijn groep, van Mauritius tot Indonesië, veel landen waren vertegenwoordigd. Ik heb op de eerste dag meteen voor de hele zaal een interview gegeven, omdat we te vroeg klaar waren en het eten nog niet was klaargemaakt. Er was 1 persoon die het wel oké vond om voor een zaal van 250 man wat te zeggen en dat was ik. Daarna was ik ook uitgeroepen tot koning armpje drukken en had ik onbewust mijzelf in de kijker gezet. Ik was dezelfde dag nog gevraagd of ik op de eerste dag van college de studenten wil vertegenwoordigen, door een eed af te leggen.

Wat betreft de oriëntatie week heb ik een leuke tijd gehad, ik heb gemerkt dat de gemiddelde Koreaan die men tegenkomt op straat, ontzettend inefficiënt is. Alles moet 5 keer herhaald worden en er zit geen logica achter veel beslissingen. Laten we maar zeggen dat we ons daar aan moeten aanpassen ?. We moesten in deze periode ook een filmpje om de groep te introduceren, die kan je zien door op deze link te klikken! Op de laatste dag van de oriëntatie week zijn we weer naar Seoul gegaan om naar een van de bekendste pretparken van het land te gaan. Met de Spanjaarden hebben wij daarna het besluit genomen om een nachtje te blijven, om het nachtleven van de stad nog beter te leren kennen. We brachten een bezoek aan de hoogste toren van het land en nadat we in de AirBnB waren aangekomen, gingen we dineren. Alex schoof gezellig bij ons aan, samen met wat vrienden die hij had meegebracht, net zoals wat Madrilenen die wij via via kenden. Een gezellig diner met 15 man en veel vlees, bier en Soju in Hongdae. Dit is een van de meest enerverende wijken van Seoul. Na het eten zijn we naar Itaewon toegegaan en is er met volle teugen genoten. Een van de Spanjaarden, Miquel uit Catalunya, had alleen wel zijn telefoon in de taxi laten liggen om 06.00 ’s ochtends, na een aantal vragen aan taxi chauffeurs die geen Engels spreken en een paar politiebureaus te hebben gezocht, hebben wij de hoop om zijn telefoon terug te vinden wel opgegeven.

Het moment dat ik dit schrijf zijn we net terug gekomen uit Seoul na een dag strompelend de stad te hebben gezien, de ene met meer hoofdpijn dan de andere, maar met onze ogen uitkijkend naar alle gebouwen in die enorme stad waarvan het lijkt alsof er maar geen einde aan komt. Met de hogesnelheidstrein zijn we teruggegaan naar Daejeon, iedereen een power nap en nu is het tijd om te gaan eten! Het eten in de supermarkt lijkt duurder dan in de restaurants, dus ik wist al snel wat me te wachten staat deze maanden. Restaurants met Koreaanse barbecue en veel dingen waarvan ik de naam geeneens kan uitspreken! Vanavond staat gefrituurde kip op het menu, een van de dingen waar Koreanen helemaal wild van lijken te worden. Al snel hadden wij een restaurant om de hoek gevonden met een hele aardige eigenaar en overheerlijke kip. Wij krijgen nu al gratis tteokbokki van de eigenaar en hij lijkt alsmaar gelukkiger te worden als we weer terug komen. Vanavond op tijd naar bed en morgen het officiële begin van de universiteit in Korea, beginnend door een eed af te leggen!

De bijbehorende foto's staan in een aparte map op deze pagina onder foto's, voor als je daar nieuwsgierig naar bent! Ik hoop dat ik ongeveer een beeld heb kunnen scheppen van hoe de eerste dagen zijn geweest, hoe ik in dit avontuur sta en hoe ontzettend erg ik aan het genieten ben van alles wat op mij af komt! Ik zal snel weer schrijven, groetjes aan iedereen en geniet van alles!

Besitos,

Joost

Welkom bij mijn avonturen in Korea!

Annyeonghaseyo en welkom op mijn reislog!

Voor de periode in Zuid-Korea heb ik het besluit genomen om, in tegenstelling tot Argentinie, nu wél mensen op de hoogte te houden van mijn avonturen in een vreemd land! Ik zal zo nu en dan verhalen posten en op deze pagina zullen jullie ook foto's vinden.

Wil je automatisch een mailtje ontvangen wanneer er een nieuw verhaal of een nieuwe fotoserie op deze site staat? Meld je dan aan voor mijn mailinglijst door je e-mail adres achter te laten in de rechter kolom.

Ik hoop je vaker terug te zien op deze pagina en laat gerust een berichtje achter!

Besitos,

Joost