Hey Hallo daar!

Het heeft even geduurd, vrijwel een hele maand voordat ik weer een verhaal voor je heb kunnen schrijven. Zo lang zelfs, dat ik even niet meer wist waar ik was gebleven de laatste keer. Dit heeft natuurlijk zijn redenen, allereerst dat ik ontzettend veel activiteiten in de planning had staan, maar vooral omdat ik erg druk was met studeren voor mijn Midterm-examens! Ik heb net de laatste afgerond, dus ik ben in de bibliotheek van de universiteit gaan zitten, een drankje erbij en muziek in de oortjes. Ik raad jou aan hetzelfde te doen, ga er lekker voor zitten, want jeetje mina wat een maand is het wel niet geweest!

Ik sloot vorig verhaal af na de reis die we met de groep hadden gedaan naar Jeju-island. Voor het volgende weekend stond er alweer een trip gepland met een reisorganisatie, wat ons in totaal €7,5 zou kosten, met overnachting! Van tevoren dachten wij dat dit met allemaal andere studenten uit onder andere Seoul zou zijn, maar je kon hiervoor aanmelden ongeacht je een student was of niet. Er zaten dus gezinnen uit Pakistan in de bus, of Amerikaanse stelletjes. De prijs was zo laag omdat deze reizen voor buitenlanders worden gesubsidieerd door de Koreaanse overheid. Het was een interessante reis, om het zo maar te zeggen. Wij waren in het Zuidwesten van het land, er waren mooie landschappen, en we hebben allerlei cultuurfestivals mogen bijwonen met heel veel culinair eten! Feesttenten gevuld met allemaal Koreaanse oma’s, gezinnetjes en stands om iedereen van hun bordje te voorzien. Het was ontzettend leuk, maar we hadden wel gezamenlijk besproken om dit soort reizen niet nog een keer te doen. Dit komt doordat we vaak werden verplicht om bepaalde dingen te doen, zoals dat we wakker werden gemaakt om foto’s te maken, of dat we om 6 uur moesten opstaan om weer 3 uur in de bus te zitten. Het was niet de beste manier om je tijd in te vullen, om het daar op te houden ?.

De week die daarop volgde was het natuurlijk weer een groot feest. Lekker genieten van wat Daejeon te bieden had. Met deze keer een voetbalwedstrijd in het World Cup Stadium dat in 2002 werd gebruikt voor het WK in Zuid-Korea. In dit stadion won Korea destijds tegen Italië, wat toen een heel gebeuren was. In het stadion van ‘Daejeon Hana Citizen’ passen net iets meer dan 40.000 mensen, maar deze capaciteit word overduidelijk niet gebruikt voor de wedstrijden van de tweede divisie in Korea, waar zij momenteel in spelen. Ondanks dat het niveau niet heel hoog lag, was het lachen gieren brullen. De Koreanen proberen de supporters te motiveren door met een microfoon door het stadion te schreeuwen en er staan verschillende dames voor je neus te dansen, waardoor je meer van hun ziet dan van de wedstrijd. Biertje erbij en genieten! (van de wedstrijd ?)

Het leven ging natuurlijk gewoon weer door en ik volgde mijn colleges op de universiteit, maar ik keek ontzettend uit naar het weekend, door het feit dat ik weer naar Seoul ging! Deze keer ging ik alleen, op bezoek bij Gonçalo en Carmo, ken je die nog? Dit zijn de twee Portugezen die ik heb leren kennen op Jeju. Van Gonçalo mocht ik op de grond van zijn kamer van 2 bij 3 slapen. Iets wat de eigenaar van de studentenresidentie waar zij verblijven natuurlijk niet mocht weten, dus het was een kwestie van stiekem binnen de residentie komen en in de ochtend even spieken of meneer Kim niet door de gang loopt. Wat een weekend was dit! Voordat ik naar de residentie ging, wilde ik nog naar de Korean War Memorial, wat een bijzondere plek is die veel emoties bij je omhoog brengt, ik vind dit soort herdenkingsmusea altijd erg interessant en dus nam ik ook mijn tijd om alles te zien. Hierna ging ik op weg naar de residentie en toen het donker was en Gonçalo klaar was met zijn colleges, zagen we elkaar weer! Het blijft ontzettend bijzonder hoe je zo’n vriendschap kan hebben met iemand die je nog geeneens 2 weken kent, maar het voelt alsof we elkaar 3 jaar geleden al hadden leren kennen. De residentie heet Coco en er zitten ongeveer 50 internationale studenten, dus vrijwel iedereen kent elkaar. Die avond deden wij dan ook een drankje en gingen wij met de groep uit in Itaewon, een wijk in Seoul. Gonçalo was echter een aantal dagen ervoor zijn portemonnee verloren (raad eens waarom wij vrienden zijn), dus hij had geen ID bij zich. Dit zorgde ervoor dat hij vrijwel nergens binnenkwam. De Jong kwam op het leuke idee om zijn rijbewijs dus uit te lenen, denkende dat het niet zo’n groot probleem zou zijn. Dit bracht uiteindelijk veel gezeik met zich mee, toen mijn rijbewijs van Gonçalo werd afgepakt. Gelukkig is het uiteindelijk allemaal goed gekomen en was er geen politie bij te pas gekomen, maar laten we maar zeggen dat het een intens half uur durend gesprek was met de portier van de discotheek. Die avond zijn de gekste dingen gebeurd, ik stond te dansen met Koreanen die niet stopten met Whiskey Cola te schenken en raakte ik in de praat met een Chinees Nederlands meisje van 18 jaar die het een leuk idee vond om in haar eentje in Seoul te zijn, ik vond het allemaal maar bijzonder. Het was een leuke avond en ik vond de volgende ochtend dan ook prachtige foto’s op mijn telefoon die veel herinneringen een beetje ophelderden.

Na veel geslaap de volgende dag, een bezoekje aan het politiebureau voor de portemonnee van Gonçalo en een zonsondergang op de Han rivier, hadden wij met de mensen van Coco afgesproken om de jaarlijkse vuurwerkshow van Seoul te bewonderen. De mensenmenigte die aanwezig was beloofde veel goeds, want na een uur lopen konden wij nog steeds niet een plekje bemachtigen. Gonçalo en ik waren langs een convenience store gegaan om een paar biertjes te kopen, rijstdriehoekjes en we zochten de groep op, om te genieten van het vuurwerk. Ik vond het wel mooi, maar er gaat niets boven het vuurwerk van de feestweek in Moraira, haha.

De dag hierna hadden wij het plan om naar Skyfarm te gaan, dat is een gebouw met allemaal kantoren en op de laatste verdieping een aantal restaurants. Het is mogelijk om gratis naar het dak te gaan, om zo van het uitzicht te genieten. Het was echter erg mistig, dus de zonsondergang was niet duidelijk zichtbaar. Ik ben toen uiteten gegaan met de twee Gonçalo’s (eentje uit Seoul en eentje uit Daejeon) en later kwamen Carmo (Seoul) en Ines (Daejeon) ook nog even buurten. Ik ben in Seoul vrijwel de hele tijd met deze 4 op stap. Hierdoor ben ik er ook achter gekomen dat Portugezen ontzettende toppers zijn en snap ik niet dat ik nooit het vliegtuig heb gepakt om dit land te ontdekken. In ieder geval heb ik nu een reden om in februari naar Portugal te gaan. Ik heb mijzelf ook voorgenomen om Portugees te leren, niet vloeiend, gewoon een klein beetje. Terug naar het verhaal; na het diner wisten we niet wat we gingen doen, maar het was ontzettend koud! We wilden dus naar een bar gaan, maar we gingen eerst een Sojuutje (spreek uit: Sootsjoetje) drinken bij de CU, wat een convenience store is. Eindstand: wij zijn nooit meer weggegaan bij de CU, die avond heeft Carmo een ritje meegedaan met een vrachtwagenchauffeur, is ze er bijna vandoor gegaan met een scooterbezorger en het alcoholgehalte in het bloed zorgde ervoor dat de keuzes er niet beter op werden. We besloten nog beerpong te spelen in een bar bij de residentie, dit werden er 3 en na twee uur in de bar, Daddy J, waren we nog steeds niet weg. Wat heb ik het ontzettend naar mijn zin met deze mensen.

De laatste dag van dit weekend heb ik gespendeerd met Gonçalo, 1-op-1. Tijdens ons bezoekje aan de bekende Namsan Toren in Seoul stopten we maar niet met praten. Letterlijk elk gespreksonderwerp komt aan bod en houdt maar niet op. Dit weekend was het koudste weer wat ik tot nu toe had meegemaakt dus we hadden onszelf ook goed ingepakt. We hebben een beetje rondgelopen en om ons heen gekeken, wat kan je nog meer wensen. Die avond hadden we gedineerd in een ontzettend goed restaurant samen met Carmo en Ines, voordat ik met de laatstgenoemde de bus terug zou moeten pakken naar Daejeon, want na dit lange weekend, stonden er weer lessen op de planning. Het afscheid was redelijk makkelijk aangezien we hadden besloten dat ik het volgende weekend weer op bezoek zou komen. Ik ben verliefd geworden op deze stad en dat is wel gebleken uit het aantal keren dat de Portugezen mij lachend imiteerden met de uitspraken: ‘’Seoul hits different’’ of ‘’I’m not in love with South Korea, but I definitely am with Seoul’’. Raar maar waar, het is geweldig. Ik kan zonder twijfel zeggen dat ik verliefd ben op de stad Seoul.

De hierop volgende week bestond uit niet te veel lessen door het lange weekend en de Culture Day op woensdag, volgens de universiteit hét moment van de 2022 fall semester. Op dit evenement krijgt elk land de mogelijkheid om een optreden te doen, en zo zijn/haar land te vertegenwoordigen. Nederland noch Spanje was vertegenwoordigd, omdat er aan dit evenement veel voorbereiding voorafgaat en wij eigenlijk geen beloftes wilden doen die wij niet konden nakomen. Wel zijn wij dus die avond langs geweest, het was erg leuk om alle optredens te zien, natuurlijk de een beter dan de ander, maar iedereen had plezier en dat is waar het er uiteindelijk om gaat met dit soort dingen.

Ik wist deze week mijn god niet hoe snel ik weer de bus moest pakken naar Seoul. Niet dat ik het niet naar mijn zin heb in Daejeon, maar omdat ik gewoon ontzettend blij en gelukkig ben in de hoofdstad van Korea. Toch moest er voordat ik weg kon nog iets gedaan worden; de try-outs van FC Solbridge, de voetbalclub! Ik had contact gehouden met de president van de club en hij vertelde me dat de try-out al waren geweest maar dat wij alsnog in het team konden komen, als wij (Miquel en ik) goed zouden spelen op de training van het team. Het bleek uiteindelijk genoeg want we zijn officieel spelers van Solbridge! Allemaal leuk en aardig, maar ik wilde naar Seoul toe, dus douchen en gaan met die banaan!

Gonçalo had mij van tevoren al gewaarschuwd dat hij niet veel beschikbaar zou zijn dat weekend, omdat hij erg druk was met de voorbereiding voor tentamens en projecten, aangezien hij eerder begon dan ik. Ik vond dit niet erg, omdat ik de mensen van de residentie heb leren kennen en er altijd wel iets te doen is in Seoul, alleen of met anderen! Deze eerste avond kwam ik redelijk laat aan bij de residentie, dus een Sojuutje op de rooftop en op naar Hongdae, de studentenwijk van de stad! Hier kwam ik Alex (de Australiër van het eerste verhaal) tegen en we maakten weer even een lekker babbeltje over hoe het ons beiden afging in Korea, lekker geouwehoerd onder het genot van een Sojuutje, niks beter dan dat!

Die avond heb ik staan dansen alsof mijn leven er vanaf hing, zonder schaamte, gewoon lekker genieten van het moment, meer woorden hoef ik er niet aan te besteden!

Die volgende dag was ontzettend bijzonder, ik was naar een Hanok dorp in Seoul gegaan met Antonia (Duits meisje) en met Carmo. Gonçalo kon niet mee, omdat hij moest studeren. Een Hanok Village is eigenlijk een buurt met de typische Koreaanse huisjes, hartstikke leuk om door heen te lopen! We waren nog geen 5 minuten aan het wandelen, of we raakten aan de praat met Han, dit is een eigenaar van een kunstgalerie, waarvan hij natuurlijk zelf alles maakt. Ik vond de schilderijen ontzettend mooi, wat moderner dan normaal en met veel kleur, kon ik zoiets nou maar meenemen naar huis! We raakten dus aan de praat en Han wilde dat wij gingen zitten zodat hij ons kon naschetsen. Na een uur in gebrekkig Engels de levensverhalen van deze vriendelijke Koreaan te hebben gehoord, gingen wij er weer vandoor, ieder met zijn/haar tekening, vrolijk met z’n drietjes door de wijk lopend. We stopten bij een leuk hofje waar ze allerlei drankjes schonken, Han had ons een naam verteld van een drankje wat we daar op de kaart zagen staan, dus dat namen we maar, x3! Het was een soort Glühwein, hartstikke grappig om die smaak weer te proeven, het bracht veel herinneringen naar boven van Tsjechië, en dat in Korea! Leuke gesprekken met de dames, drankje erbij en genieten!

Dit keer zou het een kort weekend worden van twee nachten, dus de laatste nacht was alweer aangebroken. Van een van de mensen in Coco was de zus met twee vriendinnen op bezoek gekomen, die vele jaren geleden in dezelfde residentie verbleven en dus Meneer Kim ook kenden. Ik was ook uitgenodigd en dus zat ik gewoon met Meneer Kim aan tafel! Ik had mij netjes voorgesteld, maar besloot het weetje dat ik vanaf nu eigenlijk elk weekend in zijn residentie slaap, toch maar voor mij te houden, haha. Na het avondeten waren we op het terras gaan zitten van de CU en je raadt het al; Sojuutje. Koreanen kennen het idee van ‘een terrasje pakken’ niet echt en dus zijn de terrassen van de Convenience Stores eigenlijk de enige plekken waar je buiten kan zitten en van je drankje kan genieten. We zaten daar met zo’n 10 man voordat we naar Daddy J(oost) gingen. We waren daar vorig weekend ook geweest en het is erg gezellig. Je kan er beerpong spelen, darten en zelfs je eigen muziek opzetten! Er werd gedanst en veel gelachen, maar vooral veel gewonnen. Deze avond zal voor Gonçalo slechte herinneringen opbrengen aangezien hij genadeloos elk potje wat hij maar speelde verloor. Op de foto’s kan je ook zien dat wij op een gegeven moment de enige waren in de bar, maar dat maakt niet uit, het was gewoon zo lekker spontaan, weet je wel?

De volgende dag zat iedereen aan de studie in een koffietentje, waar je er ongeveer 1000 van hebt in elke wijk in Seoul. Ik zat rustig mijn boekje te lezen; ‘’The subtle art of not giving a fuck’’, het klinkt lomper dan dat het in werkelijkheid is, zeker een aanrader, mocht je geïnteresseerd zijn. Een bijzonder moment van deze dag was dat Gonçalo op een gegeven moment naar mij toe kwam en zei: ‘’Joost, zullen we even buiten praten?’’, normaal heb je dan het gevoel dat het om iets serieus gaat, maar met Gonçalo is het gewoon even praten over het een of het ander, waarna we een gesprek hadden, waar nogmaals geen eind aan komt. Er zijn weinig mensen met wie ik dit heb, gewoon zeggen dat je even wilt praten en dat er daadwerkelijk een interessant gesprek uitkomt! Gonçalo had daarna een meeting en dus namen wij afscheid. Ik was daarna samen met Ines terug gegaan naar Daejeon in de bus, om op tijd in Daejeon te zijn om El Clásico te kijken met de Spanjaarden, wat een wedstrijd!

En daar ben je dan, na zo’n geweldige tijd in Seoul, waar je je ontzettend thuis voelt en omring bent door geweldige personen, weer in Daejeon, met een flink aantal tentamens en projecten voor de boeg. Als ik naar de foto’s kijk op mijn telefoon van de afgelopen dagen is het alleen maar studeren, studeren en studeren. Ik voelde me absoluut niet op mijn gemak en ik merkte dat ik de vrijheid ontzettend miste. Ik had geen tijd genoeg voor de dingen die ik eigenlijk wel wilde doen. Dit kwam vooral door het feit dat alles op erg korte termijn werd aangekondigd, en ik met mijn vakken alles tegelijkertijd op mij af kreeg. Om eerlijk te zijn heb ik het zwaar gehad deze laatste periode. Dit kwam dan niet omdat ik heimwee had of mensen miste, maar simpelweg doordat ik niet mijn tijd kon indelen zoals dat ik wilde en daardoor een soort leegte voelde. Daarnaast sportte ik weinig en voelde ik mij niet lekker in mijn vel. Daarboven op komt dat ik graag wil dat alles perfect/goed genoeg voor mijn doen is en dit zorgt voor de benodigde hoeveelheid zorgen en neemt veel tijd in beslag. Ik heb hierdoor dus eigenlijk de laatste periode zo besteed. Ik leer daar ook weer van, het kan ook niet altijd van een leien dakje gaan, toch? Ik vind dat ik absoluut ook niet mag klagen als dit mijn problemen zijn, het kan erger. Ik heb gelukkig nu wel de tentamens afgerond, dus ga ik straks een biertje drinken om het te vieren en vanavond Koreaanse BBQ smikkelen met de Spanjaarden. Wat het plan is voor morgen? Je raadt het waarschijnlijk wel, ik pak heel snel de bus om dit weekend weer naar mijn geliefde Seoul toe te gaan, om te genieten van het oneindige aanbod aan mogelijkheden om elk geluksmomentje vast te grijpen en met volle teugen te genieten van het leven.

Pfew! Dit was hem dan, zo kort mogelijk voor afgelopen maand. Je bent weer volledig up to date! Ik heb nog twee weken voordat de hele familie de Jong mij op komt zoeken en nog 1,5 maand voordat mijn tijd in Korea tot een einde komt en ik mijn rondreis ga maken door Zuidoost Azië met Kiet! Ik zal vanaf nu elke 2 weken weer een verhaal voor je schrijven, ik vind dat je dat wel verdiend als je mij nu nog steeds volgt! Hartstikke bedankt voor het lezen, ik waardeer de interesse enorm. Ik hoop dat het voor de rest goed met je gaat, je blij bent maar natuurlijk vooral gezond! Geniet van alles wat er te beleven valt, dan doe ik lekker met je mee ?

Besitos,

Joost

P.S. Ben je geinteresseerd in de bijbehorde foto's? Vergeet dan niet naar het tabblad foto's te gaan en te klikken op het album wat bij dit verhaal hoort!

P.P.S. Mocht je nog iets specifieks willen weten van mijn leven is het natuurlijk altijd mogelijk om een reactie achter te laten!