Hey hallo! Daar zijn we weer!

Na meer dan twee weken zonder dat ik een verhaal voor je heb geschreven, heb ik tijd vrijgemaakt om jou te laten weten hoe het leven mij momenteel afgaat! Dus, pak er een ijskoud drankje bij en ga er lekker voor zitten, want zoals je in de titel kunt lezen, er is weer genoeg gebeurd.

Ik heb na meer dan een maand in Daejeon duidelijk mijn routine gevonden, dit bevalt mij zeer. Doordeweeks ben ik daar vooral op gefocust, zodat we in het weekend leuke dingen kunnen doen. Een groot deel van deze routine bestaat natuurlijk uit de universiteit, en uit enkele reacties die ik had gelezen, is er interesse om meer te weten hoe het mij afgaat op Solbridge International School of Business en wat ik er van vind. Om heel eerlijk te zijn heeft de universiteit hier mij niet kunnen overtuigen, noch de leerlingen noch de docenten hebben de professionaliteit of de kennis die te verwachten valt op elke willekeurige universiteit;

Het gebeurt vaak dat er op het laatste moment een docent niet komt opdagen, omdat hij/zij in het buitenland zit. Er is ook een geval dat de docent een fysieke les online geeft, omdat hij nog geen visum heeft om Zuid-Korea binnen te komen. Leerlingen slapen in de les, staan 3 keer op tijdens college en doen eigenlijk alles behalve opletten. Er zijn geen duidelijke algemene regels die worden gevolgd door de docenten of de studenten en dat stoort mij nogal. Een voorbeeld hiervan is dat de docenten niet de planning volgen die is uitgegeven door de universiteit en de laars ermee lappen. Ik vind dat je op de universiteit als student moet weten wat je kunt verwachten, maar laten we maar zeggen dat het een verschil in culturen is ?. Los van dat, probeer ik mijn tijd zo goed mogelijk in te delen, zodat ik goede cijfers haal die worden omgezet naar de cijfers van mijn uni in Valencia en tegelijkertijd zoveel vrije tijd kan hebben om leuke dingen te doen gedurende de weekenden.

Een van die activiteiten is bijvoorbeeld naar de karaoke toegaan met vrienden. Dit is samen met naar de bowlingbaan gaan wel de meest Zuid-Koreaanse activiteit die we doen. Van tenenkrommende top50-hits naar foute Koreaanse knallers die eigenlijk niet mee te zingen zijn, we doen het allemaal.
Zoals je ondertussen wel weet, vind ik het ook leuk om mooie wandelingen te maken naar de top van verschillende bergen, het liefst met willekeurige mensen; na een hele interessante (?) les van Marketing Research, kwam er zo’n willekeurig persoon naar mij toe, dit was Stijn, de andere Nederlandse exchange student. Hij had mij al een paar keer gezien en vertelde mij dat hij eigenlijk niet wist eigenlijk hoe hij mij te benaderen. Ik had zijn nummer opgeslagen en kwam met het idee om naar de Sikjangsan berg toe te gaan, omdat hij dat nog nooit had gezien. Het was een pittige wandeling door de vochtigheid die heerste die dag, maar de beloning was nog steeds ijskoud en overheerlijk; een paar biertjes met uitzicht. Op de top hebben wij nog 2 uur gebabbeld over van alles en nog wat, van zijn fysiek- en mentaal beperkte zus tot wat we allebei in de toekomst willen bereiken. Dat is natuurlijk allemaal leuk en aardig, maar na die biertjes moest er ook weer naar beneden worden gelopen. Dit deden wij via de weg die grotendeels verlicht is. Na 15 minuten was ik er wel klaar mee en stopte ik een willekeurige auto in de hoop dat die ons naar beneden wilde brengen. Het Koreaanse niet-Engels sprekende stel wat in de auto zat wilde dat wel doen en zo werden wij na wat comfortabele kilometers netjes bij de bushalte afgezet. Diezelfde avond had ik Stijn uitgenodigd om samen met de groep uit eten te gaan, en daarna naar Dunsan-Dong, de uitgaanszone van Daejeon. Het werd weer een late gezellige avond, om niet te vergeten.

De rest van het weekend was vrij rustig en ik was bezig met een lijst van dingen die gedaan moesten worden voor de rest van de week, twee van die dingen waren om naar de kapper te gaan, en een abonnement te nemen bij de gym. De kapper was zeker een hele ervaring, een kale gast van 25 jaar, onder de tattoos en gebrekkig Engels sprekend. Ik moet zeggen dat ik tevreden ben met hoe het uiteindelijk is geknipt en ik was ready om naar de gym te gaan! Ik heb opgemerkt dat ik gezonder eet en minder drink in Korea dan in Valencia, dus ik wil daar gebruik van gaan maken. Ik ga elke dag naar de gym toe en probeer er zoveel mogelijk uit te halen, om ook te zien tot hoever ik mijn lichaam kan uitdagen. Ik ben benieuwd hoever ik kan komen na 3 maanden, om er tijdens mijn reis door Zuidoost Azië weer wat kilo’s op te helpen.

De reden dat er minder alcohol wordt gedronken, is omdat het hier vrij duur is. Echter had ik deze week toch een goed idee, wat bestond uit het maken van cocktails voor de groep. Uiteindelijk had ik besloten om mijn lieveling te maken van mijn stage periode in Amsterdam, de Paloma! Dit is tequila met grapefruit soda, met een schijf grapefruit als garnering. Dit vond iedereen erg smakelijk en voordat ik het wist, was alles opgedronken! Op de dag van schrijven gaan we een cultuuravondje doen, door tortilla de patata te maken, en allemaal andere Spaanse lekkernijen. Als toetje is het mijn beurt om iedereen te voorzien van overheerlijke Espresso Martini’s.

Na de ‘Paloma’ avond, was het alweer weekend. Dit kon maar 1 ding betekenen, we gingen naar Jeju-island! Dit is een vulkanisch eiland wat is ontstaan door vulkanische erupties en is hét tropische pareltje van Zuid-Korea. Na de les van donderdag pakten we snel de bus naar Cheongju en kwamen we aan op het vliegveld. Tijdens het wachten in 1 van de 3 gates die er waren, hoorden we vrij vaak een hard geluid, alsof er een trein langs je kwam. Nadat we naar buiten hadden gekeken, zagen we dat er elke 5 minuten 3 straaljagers opstegen! Dit was erg indrukwekkend om te zien, ten eerste omdat het mij geweldig lijkt om zo’n bakbeest te kunnen vliegen, en ten tweede door het aantal F16’s dat maar bleef opstijgen, er kwam geen einde aan. Na een rustig etentje in Jeju, deden we nog een drankje bij de convenience store om de hoek en kwamen we twee Spaanse meiden en een Belgische jongen tegen. Zij wisten eigenlijk niet wat ze zouden doen tijdens hun 3-daagse verblijf in Jeju en ik vroeg of ze de volgende dag mee wilde om de Hallasan te beklimmen. Dit is het hoogste punt van Zuid-Korea en is de vulkaankrater midden op het eiland. Het was een pittige wandeling en voordat we weer beneden waren, was het 8,5 uur later en was ik teruggekomen zo rood als een garnaal. Die avond hebben wij snel gegeten met de groep Spanjaarden en 4 Portugezen, waarvan er 2 in Seoul studeren en wij er twee kennen van Solbridge. De groep bestond nu uit 7 Spanjaarden, 4 Portugezen en één Nederlander. Genoeg gezelligheid aanwezig dus.

Het idee voor de tweede dag was om naar Udo te gaan, een klein eilandje ongeveer 20 minuten varen van de kust van Jeju. Eenmaal aangekomen huurden wij elektrische fietsen om ons zo over het eiland te kunnen verplaatsen. Daar fietste ik dan, met een raar petje op om niet nog meer te verbranden en een beetje om me heen kijkend, op een eiland ‘in the middle of nowhere’. Na een heerlijke pork cutlet en seafood ramyeon, waren wij klaar om naar het strand te gaan, om een verfrissende duik in de zee te nemen. Met goed gezelschap, een koud biertje en heerlijke muziek, besloten we na enige tijd om er weer vandoor te gaan met de fietsen. De wegen waren prachtig. Fietsend over zo’n typisch Aziatische weg omringd door allemaal groen was iets wat ik alleen maar in mijn verbeelding kon voorstellen en dit was nu werkelijkheid geworden. Ik was samen met Gonçalo, Ines en Carmo, de Portugezen uit Seoul, en Ines van Solbridge, verdwaald en tegelijkertijd verliefd geworden op het eiland. Met muziek van de speaker in mijn rugzak was de fijne sfeer die heerste in de groep over het hele eiland te voelen, onvergetelijk.
Die avond aten we black pork barbecue, wat net als de mandarijnen, iets is waar Jeju bekend om staat. Er werd nog een klein drankje gedronken bij een strandclub, zodat we de volgende dag weer uitgerust op stap konden, want wat een dag zou dat wel niet worden…

De derde dag in Jeju was er een die een aantal van ons niet snel zal vergeten. We begonnen de dag met een ontbijtje in een koffietent met zijn allen, om door te nemen wat we op de planning hadden staan. Ik had samen met een aantal Spanjaarden namelijk een ander hotel die volgende avond, zodat we de ochtend die dáárop volgde makkelijker bij het vliegveld konden komen om terug te gaan naar Daejeon. We besloten om eerst naar een waterval te gaan. Daar werden natuurlijk foto’s genomen en daarna ging ik samen met Gonçalo apart zitten van de groep. We zaten precies in al het vocht dat van de waterval af kwam. Ik merkte al snel dat die gekke Portugees een hele goeie maat van mij zou kunnen worden, terwijl ik eerst een nogal negatief vooroordeel over hem had. We spraken over een aantal dingen, voordat we de reis weer vervolgde. We waren op zoek naar een ander watervalletje om daar te kunnen zwemmen, maar kwamen terecht bij een café, met een spectaculair uitzicht. Via een of andere villa kwamen we uiteindelijk terecht bij een mooi afgelegen restaurant, waarvan de eigenaar een ontzettend lieve Koreaanse dame was. Daar heb ik samen met de Portugezen gezeten, en een erg smakelijke lunch gehad. Na de lunch besloten we om te lopen naar een rivier, zodat we daar onze begeerde duik konden nemen, en om gezamenlijk de reis af te sluiten. Nadat we bij een bushalte waren aangekomen, besloot een aantal mensen echter om naar het hotel te gaan waar we de eerste nachten verbleven, om daar de spullen op te halen en naar het andere hotel te brengen, die gelegen was aan de andere kant van het eiland. Gelukkig had ik al mijn spullen mee in mijn rugzak en was het niet nodig om een koffer op te halen. We bleven nog met 6 mensen over en besloten om met de taxi te gaan, wat betekende dat wij ons verdeelden over twee verschillende taxi’s. De Portugezen gingen in de eerste die langs kwam en ik ging samen met Teresa en Iriana, twee Spaanse meiden, in de andere taxi.

Wat er vervolgens gebeurde verwachtte niemand, onze taxi naderde een T splitsing vanuit de weg die loodrecht op de doorgaande weg staat, om links af te slaan. Tijdens de bocht werden wij keihard van rechts geraakt door een andere auto, wij maakten 2/3 rondjes om de as van de auto en zaten vervolgens doodstil in de auto. Als eerste vroeg ik de meiden of ze oké waren en we stapten de auto uit. De Portugezen kwamen een halve minuut later aan bij hetzelfde kruispunt en waren net als wij erg geschrokken van wat er zojuist gebeurd was. Het was ons duidelijk geworden dat de bestuurder die ons had geraakt een paar drankjes op had. We vonden het erg bijzonder hoe de Koreanen omgingen met de situatie, aangezien ze niet tegen elkaar praatten en pas na 10 minuten aan ons vroegen of wij wel oké waren. Ik merkte dat de meiden erg geschrokken waren, dus probeerde ik de situatie zo luchtig mogelijk te houden. We gaven iedereen de ruimte maar besloten wel om alsnog naar het riviertje te gaan. Muziekje op en gaan, Gonçalo en ik dansend over de weg, genietend van het moment, de muziek van Jack Johnson en van de mogelijkheid om daar überhaupt heelhuids te kunnen staan. Op de weg naar de rivier kreeg ik het compliment van Carmo dat zij door mij geïnspireerd was en dat ik een voorbeeld kan zijn voor velen, dit was natuurlijk erg speciaal en ik vond het misschien wel een van de mooiste complimenten die iemand tegen mij heeft gezegd. Het was erg speciaal. Eenmaal aangekomen, na over een aantal rotsen te hebben geklommen, sprongen we het water in en wat was het koud! Ik was verbaasd door mijzelf nadat ik een kwartier in het water was gebleven, maar wat was het moment fijn. De hele reis was erg speciaal door de gedachtegang en de samenstelling van de groep, die dankzij de Portugezen was veranderd. Er hing een ontzettend fijne sfeer en daar is elk moment van genoten.

Diezelfde avond ben ik samen met Gonçalo en Carmo en de groep die nog een extra dagje bleef gaan eten, en hebben wij met z’n drieën daarna de bus gepakt richting Jeju-city. Dit is het gebied waar het vliegveld is. Terwijl de groep met wie ik de volgende ochtend zou gaan vliegen al in bed lag, besloot ik nog een drankje te doen met de twee Portugezen. Na iets te veel soju te hebben gedronken besloot ik om 04.00 dat het mooi was geweest. Carmo en Gonçalo gingen richting het vliegveld omdat zij eerder een vlucht hadden, en ik stond om 06.00 alweer naast mijn bedje om uiteindelijk om 13.00 gehaast aan te komen in een klaslokaal, terwijl de docent er nog niet was…

Waarschijnlijk ken je dat bitterzoete gevoel wel, na een ontzettend mooie ervaring of reis te hebben meegemaakt. Het is een soort leegte die bij je achterblijft, omdat je weet hoe ontzettend leuk je het hebt gehad, maar dat het niet meer terugkomt. Dit zorgt er voor dat ik nog meer geniet van alles wat hier op mijn pad komt, en dat ik mij blijf omringen met mensen die mij die positieve energie geven. Ik ben ontzettend dankbaar voor alles wat ik hier tot nu toe heb kunnen doen, met als hoogtepunt de reis van afgelopen weekend. Het geluksgevoel wat erbij komt kijken doet iets speciaals met me en de gesprekken die ik heb gehad met iedereen laten mij erg nadenken over een aantal dingen. Ik merk dat ik erg veel leer, over zowel wat ik wil bereiken in de nabije toekomst, als hoe bepaalde dingen te verbeteren.

Voor dit weekend staat er een twee daagse reis op de planning met allemaal exchange studenten uit Daejeon en uit Seoul, om precies te zijn een groep van 100 man. Ik heb er ontzettend veel zin in, maar die reis is weer een onderwerp voor het volgende verhaal ?.

Vanavond zal ik proosten op de afgelopen twee weken en op jou, de persoon die dit leest en na al deze woorden nog steeds niet klaar is met wat die ‘kleuter’ wel niet uitspookt in dat verre oosten, ik waardeer de interesse. Ik hoop dat alles goed met je gaat, en dat je net zoveel van de kleine dingen geniet daar als ik hier doe.

Un besito,

Joost

P.S. hier kun je de bijbehorende foto's van dit verhaal!